De verbroedering

[p. 5]

Narigt voor den tooneelspeler.

De tooneel-dekoratie moet op eene duidelijke en ongezochte wijze aan eene Fransche kolonie herinneren, en zoodanig gekozen worden, dat de aanschouwer met zijne gedachte bestendig in een vreemd land is.

Ernst moet geen karikatuur wezen, maar een deftig Hollandsch koopman. Men overdrijve dus niet, en houde zich aan de natuur, dat is het beste middel om het publiek te behagen.

Lisette kan gekleed zijn naar den eersten smaak; zij is een meisje van goeden huizen, en dat houde men in alle opzigten in het oog.

Damas is een opgeruimd en luchtig man, even als Ernst, van middelbare jaren. In zijne kleeding kan hij min of meer eenen Franschen Père Noble gelijken. Intusschen vergete men niet dat het geheele voorstel tot den tegenwoordigen tijd behoort.

Cornet kan dus met zeer veel waarschijnlijkheid in een modern reisgewaad voor den dag komen, of wel hij kan voorgesteld worden als een jongman die eene meer luchtige kleeding heeft aangenomen. Men schikke dit naar welgevallen, doch hij mag in geen geval een pronker of een fat zijn. De akteur die deze rol speelt, moet meer nog dan de anderen het publiek op zijne zijde hebben, en zich tot het zelve op eene edele wijze weten te wenden, wanneer hij in het elfde tooneel, over de lijfwacht van den Koning spreekt. Indien hij daaromtrent met oordeel handelt, dan kan hij zeker wezen van eene algemeene toejuiching.

Gregoor moet in alles den Franschman doen zien; met bescheidenheid dient hij een vrolijk en gemakkelijk voorkomen te vereenigen, en in de gesprekken die hij over Nederland voert,

[p. 6]

heeft hij, zoo veel ah mogelijk is, het karakter van eenen dommen en ongeloovigen vreemdeling.

De soldaten en geregtsdienaars, die in dit stuk voorkomen, moeten zich met ongedwongenheid gedragen. Ik heb meermalen opgelet, dat die soort van figuranten het voorkomen hadden als of zij uit wasch gekneed of uit marmer gehouwen waren: zulks is ten eenemale strijdig met het gezond verstand en met den goeden smaak.

De tooneel - direkteurs gelieven daarop te letten, en hunne onderhoorigen met goeden raad de behulpzame hand te bieden.

Voor de zangstukjes ware het noodig eenige, zoo veel mogelijk, nieuwe en gemakkelijke wijzen te maken. - Ook moet er nog in het algemeen aangemerkt worden, dat ik, zoo veel mogelijk, getrouw ben gebieven aan de taalregels, en derhalve mij van eenige harde verbuigingen heb bediend, die evenwel in het gewoon spraakgebruik niet hoorbaar moeten zijn.

De tooneelspeler gelieve daar op te letten, en zegge dus niet zijnen, maar zijn; niet wildet, maar wilde. Met een woord, hij spreke zoo als er aan zijn huis en in iederen goeden kring gesproken wordt, dat is met aandacht op zich zelven en zonder gezochtheid.