Er gebeuren geen wonderen

[p. 7]

Het paard

1

Het paard van de carrousel
eet wortelloof uit mijn handen
ik strijk langs zijn houten manen
hij hinnikt een lach van hout.

Wij kennen elkaar al lang
sinds negentien tweeëntwintig
hij stond op het kermisveld
in een stal vol serpentines.

Mijn haar was van confetti
en ik liep met een kersestok
en vader sloeg met een moker
op de kop van het hoofd van jut.

[p. 8]

2

Tegen een einder verguldsel
en groenfluwelen bosschages
stond het paard te trappelen
in zijn heelal van zeildoek.

De wereld begon voor het eerst
te wentelen toen de muziek
een huzarengalop inzette -
de wereld begon voor het eerst.

Wij sprongen de spiegels binnen
door vlammende hoepels licht
een rossige amazone
trachtte ons in te halen.

De postduiven van haar ogen
snelden ons al voorbij
maar zij bereed een ponnie
en ach zij was immers een meisje.

[p. 9]

3

Het paard en ik zijn vrienden
voor het leven gebleven
wij zien elkaar af en toe
op een veld versierde sintels.

Hij staat in zijn koude stal
uit mijn handen loof te eten
het houten vel van zijn hals
schilfert als ik het streel.

Hij hinnikt mij toe als vroeger
maar zijn lach is nu anders -
droever.