Er gebeuren geen wonderen

[p. 19]

Een zomerdag

Het licht is vroeg bij de hand.
Het gaat de dag inrichten met
boomsoorten, kleurverschillen.
Het hangt de lucht vol duiven.
In de ruiten ontsteekt het
vuurwerk. Uit de schemer van ons
geheugen roept het jeugd op,
zomers ontwaken.

Een ochtend dat je naar school reed
met losse handen. Je hart
te groot voor een borstkas
van veertien jaar. Je blik
jaloers op wat hem ontgaan kon.
Je zag bij het park
een vreemde auto. Je hield je
vaart in. Alles werd avontuur -

een zweedse wimpel,
hoteletiketten, een vrouw
met goudkleurig haar en
lichte ogen die even
je kant uit keken.
Een man met houtvestershanden
en steenrood wangvlees
eiste haar pratend op.

Heel de dag hield het beeld je vast.
Je droomde
een naam, een houten huis
aan een meer, zeilboten,
de grote meloen van de zon
boven een pijnbos.
Toen je een beurt kreeg
lachte de klas onbedaarlijk.

[p. 20]

 

De avond bracht je door

 

met vrienden

 

in een ijssalon.

 

Zij waren stoeiziek.

 

Je kon het aan niemand vertellen.

 

Een zweedse vrouw,

 

en een man met bakstenen kaken,

 

een luciferskoning misschien.

 

 

 

Aan het raam van je kamer

 

werd je droefheid weldadig.

 

Je ging er languit in liggen,

 

naakt op het dek

 

van je bed,

 

luisterend, kijkend.

 

Koplampen lieten hazewinden van licht

 

over de wanden rennen.

 

 

 

Een autohoorn huilde tot diep in je slaap.