Er gebeuren geen wonderen

[p. 37]

In memoriam matris

1

Ik was toen nog een matroos
in een blauwe broek van het water
en mijn vader was kapitein
mijn vader had vier harpoenen
en een pijp met negertabak
en laarzen tot aan zijn knieën
en ik pruimde zoethout en spuwde
en haalde trossen in.
Wij voeren op grote boten
luid toeterend door de straten
wij zeilden langs buitensingels
en ik sprong het eerst aan land.
Wij liepen door lange gangen
over bruine glimmende vloeren
en het rook naar de zee maar anders
ik voelde mij zeeziek worden.

[p. 38]

2

Vrouwen met slepende rokken
schepen met doffe rompen
voeren voorbij en witte
tafels op rubberwielen
schoven zijgangen in.
Overal waren glazen
deuren en lichtsignalen
en gepraat als vanonder water
ik voelde mij zeeziek worden.
‘Kom maar hier’ zei mijn moeder.
Zij lag in een groot wit schip
haar handen over de reling.
‘Waarom lach je niet?’ vroeg ik
‘ik wou dat ik ook zo'n schip had
ik zou naar amerika varen
laten we walvissen vangen!’
Maar ze wilde toen niet mijn moeder.
Ik zei ‘Als je nu niet meedoet
neem ik je nooit meer uit varen’.
‘Morgen misschien’ zei mijn moeder
maar morgen kende haar niet.

[p. 39]

3

Morgen was zon en melkbrood
en thee die koud werd en mannen
met zwarte jassen en brieven
met zwarte randen en vragen
‘Gaan we vandaag weer varen?’
En de hand met de witte zakdoek
de hand op mijn hoofd, de handen
over de reling van stoelen
de stille hand naast het bord.
Morgen was buiten spelen
in een andere straat dan anders
voor ramen met rolgordijnen
en morgen was boodschappen doen
en kijken van vrouwenogen
en zachter praten dan anders
vader die telkens hoestte
de geur van kamfer en bloemen
in een kamer die donker bleef
een kamer die ik niet kende.

[p. 40]

4

Morgen was tòch gaan varen
langs de zonnige buitensingels
en ik die het eerst aan land ging
ik die de tuin in holde
met mijn zakken boordevol kiezels.
Morgen was gras en grintpad
en asters en appelbomen
de zwarte broek van mijn vader
een vrouw met een witte kap op
morgen het geel van de schuur
een deur die kraakte een laken
morgen mijn moeder slapend
in een smal schip mijn moeder
slapende achterover -
‘Wil ze nu weer niet spelen?’
‘Morgen misschien’ zei mijn vader
maar morgen kende haar niet
zoals ík haar gekend had.