Peter en Pauwels

(1641)–Joost van den Vondel– rechtenstatus



[pagina 3]
Opdraght aen Eusebia. EUsebia, nu treck, op Godts bazuinen, Met my, niet om den Jerichooschen muur; Maer om de stadt, die, met haer zeven kruinen, De donders tarte, en terghde al 't blixemvuur. Nu leer met my zachtzinnigh oorelogen, En Rome zelf bestormen op zijn kracht; Niet met gewelt van schildtpadt, ram en bogen, Waer me het fel al 't aertrijck t'onderbraght; Maer met gebeên, en tranen, en twee tongen, En wonderheên, en afgepynight bloet. Wat Caesar dwongk heeft Christus dus gedwongen. De doornekroon beschaemt den lauwerhoet. Omhels dan dit paer helden, echte Vaders Der Roomsche Bruit, en Godtverloofde maeght; Die, op het bloet van hun doorluchtige aders, Meer moedts dan op Anchises afkomst draeght: Die afkomst quam den gryzen stroom oproeien, En plante daer, door 't zwaert, vervloeckte Goôn; d' Apostelschap, beknelt in ysre boeien, Verhief'er 't Kruis, gezegent in Godts zoon. Ghy kust en leest de blaên die eeuwigh leven; De lelien met roozen overstroit; Spierwit satijn met martelinckt beschreven, En bloetkorael opsneeuw, dat niet ontdoit. Daer ziet men druck het padt tot blyschap banen. Daer puft de stanck des kerckers 't weeligh hof. Daer kiest uw lust geen perlen voor die tranen. Daer veeght men kroon en scepter uit, als stof.
[pagina 4]
Terwijl de jeught, met ydelheên geladen, Den oogenblick des levens wulpsch verquist, Leert d'aendacht hier de tyranny versmaden, En d'ydelheên, noch ydeler dan mist. Zy leert'er naer Godts strenge Ridders aerden, Die 't hemelpadt, op purper niet betreên, Maer op de punt van spyckers, sne van zwaerden, Gekloncken en geknarst door vleesch en been. Wat is ons vleesch, dat toch in 't graf moet rotten? Wat is het lijf, vermast van snoode pracht? Der wormen spijze en voetsel voor de motten; Een hindernis van 't geen Godt dierbaerst acht. Dat 's 't wezen uit zijn aengezicht gesneden, De hemelsche en in klay gevange ziel; Die haeckt te spoên, met wyde en wisse schreden, Naer 't zaligh honck, waer op haer liefde viel. Geen Labyrinth der weerelt kan verwarren Haer opzet, zoo zy volght den marteldraet, En 't licht der beide in bloet vergulde starren; Waer voor het kroost van Tyndar ondergaet. De Tiber komt ten Apennijn af bruizen, En schijnt verheugt, daer hy hun Gravenschuurt; Geviert van zoo veel Keizerlijcke huizen, En Koningen, wier eere als Christus duurt. Hoe dus? Ick raeck geen aerde: myne veder Verruckt den geest naer d'Apostolische asch. Eusebia, laet los. ghy treckt my neder, Die reede al uit den damp der weerelt was, En liet u, na mijn afscheit, hier geen beter Geheughnis, dan Sint Pauwels en Sint Peter.
[pagina 5]
De Heer Huigh de Groot, koningklijck gezant by den Christelijcksten Koningk, schrijft, in zijn Byhangsel der uitlegginge over den Antichrist, aldus, uit den mont der zalige Vaderen, en de penne der kerckelijcke Historyschryveren: MAer de Christenen, beide mannen en vrouwen, die te Rome waren, vlughtende naer de koningklijcke kercken der Apostelen, Peter en Pauwels; zoo ten tyde van Alarick, als van Theudorick, berghden hun leven, en hare kuischeit, volkomentlijck door een gelijcke goddelijcke voorzienigheit, waer door, in Hierusalems ondergangk, van Godt wierden behouden, die zyne wet hadden gehouden. Noch een luttel verder: DE Christenen deden 't geen Godt begeerde. Zy gingen uit Babylon, dat is uit de stat Rome, naer de Heilige Plaetsen, die buiten de stat waren; en werden daer, als in gerusten vrede, geberght; niet zoo zeer door der Gotten genade, als door Godts beschuttinge. Zo regeerden de Martelaers met Christus.

Vorige Volgende

Opdraght aen Eusebia.