|
| |
Het vierde bedryf.
OCh dochter, och ick hoor het snerpen van de roên,
Zoo most de hemelsche om den aertschen Adam bloên,
Eer hy in 't rechthuis van den rechter was verwezen.
Zijn stramen hebben ons, ter goeder uur, genezen.
Och spaert d'onnozelen. o hartepijn, o smert!
Och al t'onmenschlijck slaen. dat grizelt door mijn hart.
Och geessels, stramen och, och kostelijcke wonden.
Och pylers, die nu houdt geknevelt, en gebonden
De hooftpylaren zelfs van 't rijzend hooftgebouw,
Gemetst met bloedigh kalck; die proef doet van zijn trouw
Veel beter dan tiras: tyrannige pylaren,
Het kan gebeuren, dat ghy, over duizent jaren,
Noch tuigen streckt van 't leet, 't welckt 's hemels eerste boôn
Nu uitstaen onversaeght; daer hun de martelkroon
Alree zoo troostelijck van verre straelt in d'oogen;
Een kroon, die, tegensgoudt en diamant gewogen.
| |
| |
Den prijs behoudt. wel hem, die zulck een kroon verkiest,
Daer Caesars lauwerkrans zijn' luister by verliest.
Het geesselen houdt op: men zal met hun voort doorgaen.
Kom, laet ons, naer de poort van Ostie, vast voorgaen.
NAdien dit paer om strijt 's Gekruistens aenhangk stijft;
Al 't Rijck in oproer houdt; zijn razernyen drijft;
Verbastert Statsgewoonte, en Numaes oude zeden;
Veroirzaeckt Simons val, door schendige gebeden;
Ons Joffers tot vervloeckte en blinde Hymens raet;
En sleept in 't vloeckverbont den amptheer en soldaet,
En wat het listigh kan betovren, en belezen;
Zoo wort het bey ter doot, in 's Vorsten naem, verwezen.
De Bethsaïder sterve, als slaef, aen 't kruis gehecht.
Den Tharser gun men 't zwaert, uit kracht van 't burgerrecht.
Hoe lieflijck klinckt die stem! van waer komt my die zegen?
De neergedaelde is, langs die ladder, opgestegen,
Door alle heemlen heen, ten hemel. o mijn Godt!
Van waer komt my dit goet, dit onverdiende lot?
O sleutel van het Kruis, onsluit my 's hemels deuren.
Wien van ons twaleftal moght zulck een eer gebeuren.
Ick kus die schoone doot. hoe maecktze my gelijck
Den koningk, die dat langs zich zette in 't hooghste Rijck.
Zoo wort, ter goeder uur, de moede ziel ontbonden
Van 's lichaems lastigh pack, en vaert, door lieve wonden,
Haer' oirsprongk te gemoet, gelijck een hemelvlam.
De heilighste, die oit van vrouw ter weerelt quam,
En d'allergrootste ziel, en zuiverste in Godts oogen,
Voer zoo ter halsaêr uit, naer d'onbezwalckte bogen;
Terwijl de romp vast bloede, in zijn gevangkenis,
En 't lachend hooft de wraeck verzade, op 's konings disch.
Zoo tradt sint Jacob voor. hy moedight my, in 't knielen.
Soldaten, helpt my strax by 't zaligh tal der zielen,
| |
| |
En ruckt de sabel vry kloeckmoedigh uit de schee.
'k Verzoeck slechts op August een vriendelijcke bé,
En wenschte, met meer smaet, en smert en pyn, te sterven.
Laet hooren, leit het zoo, dat kunt ghy licht verwerven.
'k Heb mijn' gekruisten Vorst verlochent, in zijn noot,
My zelf onwaert gemaeckt aen d'eere zyner doot,
Het triomfeerend Kruis; en wensch die schult te boeten.
Men hang my dan om hoogh ten hemel, by de voeten;
En met dit schuldigh hooft, dien Godtvergeten mont,
Die driewerf Godt verzwoer, beneden, naer den gront;
Als een die wel verdien ten afgront neêr te daelen,
Versteken van den glans der zaligende stralen.
Dit's 't eenigh dat ick bid: vergun my die gena.
Zy wort u toegestaen. nu voort, en rept u dra.
Dit Krijgsvolck wacht, om u naer 't hoogh gerecht te leiden.
Trauwanten, leit hen wech. men quist slechts tijdt met beiden.
Rey van gekerstende Soldaten.
Zang.
OCh, of 't geoorlooft waer,
Op 't Apostolisch spoor, te blussen
Zyn'yver, met godtvruchtigh kussen
Der voetstappen van 't lijdzaem paer;
Bedruckte tranen, te besprengen;
Ja tranen met hun bloet te mengen,
En uit te storten ons gebedt;
Daer dat doorluchtigh root
Zal vloeien, uit zoo heilige aderen.
O Stat, heeft een wolvin uw Vaderen
Gelijckt, gezooght; waerom verstoot
Dees Vaders? och! waer sleept ghy henen
| |
| |
De Meesters, die, met eedler steenen,
Uw muuren trecken hemelwaert?
Van waer uw Godtsdienst, door de wolcken,
Wort toegeblazen allen volcken.
Tegenzang.
Van outs, door bloet, zijn grootheit baren,
En oorloogh blazen zoo veel jaren:
Dat heeft van Remus af begost;
Van dat de broeder sloegh
Ter neder zijnen vollen broeder:
Gelijck nu lest de zoon zijn moeder,
Die hem, haer hoop, ter weerelt droegh,
En zette in top van 't Rijck.
Zou die zijn moeder zoo durfloonen,
Dan onze Vaders noch verschoonen;
Zoo was hy niet zich zelf gelijck.
Maer't Christensch Rome moet
Door martelbloet zijn grootheit baren,
En worstelen door veel gevaren.
Ons Vaders stichten nu in bloet
Een nieuwe stadt, die, door hun lyden,
Meer wint, dan d'oude, door haer strijden.
Toezang.
Dat's meer dan op zijn Persiaens gestreên,
Geruckt van 't hooft der trotste mogentheên.
Nu neemt uw' toevlught niet,
Naer Capitool, of Jovis vogelen,
Zoeckt heul aen Jesus troon,
In schaduw van d'Apostlen, en hun vlogelen.
|
|
Auteursrechtvrij