Alle de gedichten. Deel 1

Zingen van Juffrouw Maria Potey.

Men reis geen meer naar vreemde paalen,
Om overliefelyke zank:
Potey verdooft de nachtegaalen,
En weet haar woorden, schel van klank,
Deur d'ooren in de ziel te dringen.
Een schel geluit heeft groote kracht.
De maatzang is vol tooveringen.
Het liedt wordt om 't geluidt geacht.
Wierdt Argus oog van slaap bekroopen,
Door 't helder windtspel van de fluit?
Zy zingt de slaapend' oogen oopen,
Wanneer dat zy haar mondt ontsluit.

[p. 219]

 

Zoo kan men ongediert verwinnen.

 

Een zoete galm verdooft de veêl.

 

Zy heeft de neege Zanggodinnen,

 

Tot roem van d'Amstel, in haar keel,

 

Elk met een keel vol orgelpypen.

 

Zoo bindt' all' ooren aan haar maat.

 

Ulisses, schrander in 't begrypen,

 

En afgerecht op oorlogsraadt,

 

Die stopt' zyn bootsgezellen d'ooren,

 

En deedt zich binden aan de mast,

 

Om naar geen meeremin te hooren:

 

Maar hadt hem deeze stem verrast,

 

Zyn banden waaren los gesprongen;

 

En 't bootsvolk d'ooren opgegaan.

 

Geen grooter kracht dan schelle tongen.

 

Zoo weet zy 't koudtste hart te braân.

 

De zee moet voor de snaaren zwichten:

 

Maar 't snaarspel voor haar eedle stem.

 

Een heldre stem kan elk verplichten.

 

Zy krygt de minnaars in de klem,

 

Zoo zy hen na haar zangen schikken.

 

De zangkunst is vol minnestrikken.