Alle de gedichten. Deel 1

Op den E. Heer Alexander de Bie, Professor in de Wiskunst, &c.

De Hooge School spreekt:

Toen Alexander d'aardt door wapens hadt verkreege',
Wierdt hy van 't oorlogsvolk voor overgroot geacht.
De roem van dapperheidt verkrygt men door de deege.
Myn Alexander toont zich van een grooter kracht;
Hy poogt geen werrelden, als d'eerste, t'overwinnen:
Maar heemlen, schoon van glans; doch niet als 't reuzerot,

[p. 245]

 

Langs bergen hoog van kruin. hy wraakt vermeetle zinnen.

 

De wyzen wyken voor de strenge dondergodt.

 

De starren zyn niet dan door kunsten te genaaken.

 

Hy streeft met zyn vernuft dwars deur de wolken heen,

 

In spyt der dieren die het zonnespoor bewaaken:

 

Hier durft hy in het top der hoogste kritsen treên.

 

Hy vreest noch leeuwe klaauw, noch scherpe tandt van beeren,

 

Noch Herkles strydtbre knots, noch Perseus kromme zwaardt.

 

De schrandre weeten zich voor onheil te verweeren.

 

De menschen worden best door wakkerheidt bewaardt.

 

Zoo quam Eneas door de voorzorg van Sibylle,

 

Deur Cerbrus ysre poort, in Plutoos mirtelaan.

 

Nu meet hy 't tusschenspoor der helle hemel spille'.

 

Dan ziet hy hoe de zon verduistert door de maan.

 

Hy dringt tot in 't vertrek der snelle blixemstraalen,

 

En dolle donders, om haar eigenschap te zien.

 

Een brein vol geesten laat zich niet van d'aardt bepaalen.

 

Wie dat in d'afgrondt kruipt, hy wil ten hemel vliên.

 

Door wijsheidt kan men in 't geheim der dingen booren.

 

Hier ziet hy of 't gesternt ons dreigt met krijgh, of pest.

 

Laat Alexander van oudt Grieken, dol van tooren,

 

Vry brallen met laurier, tot roem van zijn gewest:

 

Myn Alexander zal een kroon van starren draagen.

 

De starren blinken als de lauren zyn verslaagen.