Alle de gedichten. Deel 1
(1662)–Jan Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 261]
| |
En menscheschonken plagh te zuipen,
En waarze tradt, belust op moordt,
In veldt, in hof, in kerk en poort,
Een beek van bloedt op d'aard' deê druipen;
Die Plaagh ontgespte naa 't verdelgen,
(Want Neêrlandt was het hart gedwee,)
Haar harnas naulijx voor de vreê,
In d'eedle schaau der olytelgen;
Of godt Iupijn quam herwaarts ylen,
En spande, waar hy overvloogh,
Zijn nevelige regenboogh,
En trof ons met zijn waterpijlen.
Men zagh de versche golven bruizen;
Maar niet tot loon, gelijk men blaft,
Van onze vreê die 't woên bestraft.
Hy opende zijn groote sluizen,
En dompeld' d'akkers in de plassen,
Om 't kleedt der aard', deurverft in bloedt,
En vet van brein, door overmoedt,
In zulke bronnen schoon te wassen.
Hy bluscht door 't reegnen d'oude vlammen,
Van 't alverteerend' oorloogsvuur.
Hy spoelt de moordtvlak van de muur,
En breekt de halfverrotte dammen,
Die Mars van lijken plagh te maaken,
In spijt der gladde watergoôn.
Noch geeft de tong in gal gezoôn,
Om 't heilige verbondt te wraaken,
Het zijpelen der dikke wolken,
In Neederlandt, de vreê de schuldt.
Vervloekte lippen hebt geduldt.
De hemel schrikt voor zulke tolken,
Die met de koude waterbeeken,
Gebooren uit de bruine lucht,
| |
[pagina 262]
| |
Het vuur des krijgs, daar 't Y om zucht,
In 't harsselooze volk ontsteeken.
De legergruwlen zijn aan 't slapen,
En d'Overvloedt bewoont het landt;
Omhelst het eeuwige bestandt;
Of is de glans van 't scherpe wapen,
Dat niemant dan de Wraak bekoorde,
In Mavors yzre vuist gevat,
Van bloedt, van brein, en merg bekladt,
In 't veldt geschrey, door 't staadigh moorde,
U aangenamer dan het roesten?
Megere dreef nooit wreeder volk
Uit Plutoos duistre zwavelkolk,
Om landt en steeden te verwoesten,
Met haar verwarde slangetrossen
In d'yzer' eeuwen in het licht.
Wy zijn aan 't natte weêr verplicht.
Quam Febus met zijn snelle rossen
In 't teeken van de Kreeft te stronkelen,
En wierdt zijn fakkel uitgeblust?
Nu heeft hy zich weêr toegerust,
Om op zijn wagen, vol karbonkelen,
In d'overfiere Maaghdt te blaaken,
Als toen hy 't Tweelings spoor bereê.
Nu borrelt uit de westerzee,
En schittert over onze daaken:
Dies dankt Jupijn voor zulk een regen,
Die 't bloedt, het puin, en gloeiend' asch,
Door 't zwalpen van zyn waterplas,
In Neederlandt, van d'aardt komt veegen.
|
|