|
| |
Aan Elisabet van Baarle, &c.
Niet langs uwe kaaken dwaarle':
Of vergun myn pen te zwemmen
Weêr tot git begint te stremmen:
Zoo behoef ik niet te loopen
Van de vlugge hengst te doopen:
Want ik zou de heidendichten
Die men als twee gooden hiel,
Voor myn zwangre pen doen zwichten,
Als het kabblen van de stroomen,
Voor het zwalpen van de zee.
Deel my toch wat drupplen meê:
Want kan ik van 't git bekoomen,
Zoo zal d'afgerechte Anne,
Die myn glas tot gruis wou slaan;
Zelfs de sneedig' Adriaan',
Al myn glas en loodt verdelgen:
Met een eeuwigh groenetuin
| |
| |
Op het heerelykst bekransen;
't schelle keeltje van Jozyn,
Die hier d'oud' en nieuwe Rhyn
Op haar maatgezang doet dansen,
Zou ik 't lof des Drossaarts geeven:
Die uit d'een in d'ander' eeuw,
Door 't ontwarren van de leeuw,
Als een Tacitus zal leeven.
Schrandre blaân zyn staale muuren.
't Woên des Tydts heeft nimmer vat
Op een gauw vernuft gehadt.
Wysheidt kan de Doodt verduuren.
Vossius zou geen meer blokken
In de halfversleete blaân:
Want hy zou zyn lust verzaân
Met zyn Vossen op te fokken
Door het merg van myne vaarzen.
Las van Vondel myn gedicht,
Help my, riep hy, of ik zwicht:
Vos verschynt op hooge laarzen.
Hy behoeft geen vreemde taalen.
Schoolgeleertheidt is niet waardt.
Dichtkunst spruit uit schrander aart.
't Brein gedoogt geen nauwe paalen.
Mostert zou het dichten staaken
Van myn gaadelooze schacht,
Spyt d'aalouden, in acht spraaken
Op het ongemeenst' te melde'.
Koster, die aan d'Amstelstroom,
Trots de schouwburg van oudt Room',
D'eerste Duitsche Schouwburg stelde,
Zeide: weg met balssemreuken;
| |
| |
Aan de halfgesturve liên;
Want ik zal hen door de spreuken
Van de glazemaaker queeken.
Braaf gedicht heeft groote kracht.
Hoorde Wikkevort myn schacht,
Dan zou hy my koomen smeeken,
Of myn beeldt zyn huis moght eeren.
Ridders minnen eêl verstandt.
't Beeldt der wysheidt tooit de want.
Hy versiert zyn zaal met heeren:
Maar myn beeldt zou hen versieren.
Huigens zou myn eerste werk,
Door zyn veeder, uit de vlerk
Van het puik der fenixdieren,
Aan de vrygevochte volken,
Daar hy staâgh van zwanger gaat,
Met een volle roem vertolken.
Van der Burg, die 't woên der baaren
Onder 't gruwlyk krygsgeraas,
Stip deedt luistren naar zyn snaaren,
Zou myn dichtmaat willen houwen
Onder 't zingen van Torlong:
Die gelyk de Grieksche tong,
Steeden door haar stem zou bouwen.
D'uitgeleerde Tesselschaade,
Zou haar goude zwaaneschacht,
Die met Godefrooy de gracht
Van Jeruzalem deurwaade',
Voort ontstaan van haar gezangen;
Want zy zou haar herwaarts spoên,
Om myn pen met een festoen
| |
| |
Van laurieren te behangen.
Elk zou naar myn klanken hooren.
Heldre zang heeft groote boog.
Schoon gebloemt bekoort het oog.
Braave vaarzen streelen d'ooren.
Laat my nu niet langer smeeken,
Van de zuivre gittebeeken,
Die uit bey de pitjes springen
Van het tintelendt gestarnt?
Dat in uwe voorhooft barnt:
Zoo begeef ik my te zingen
Van de grootste der Poëeten,
Die men 't hooft met lauwren hult,
En zyn hals en borst verguldt
Van de schranderste der Vranken.
Weigert gy myn pen dit wedt?
Of moet ik noch langer janken?
Neen: hier helpt, hier helpt geen vleien:
Want het git is weêr verhardt;
Dies zal ik het zilte zwart
Uit myn droevig' oogen schreien,
Om, nu my de lust komt dryven,
Ween ik my niet anders blindt,
By gebrek van bruinen int,
Myn verzoek aan u te schryven.
|
|
Auteursrechtvrij