Jaap en Gerdientje. Deel 4. Tussen bos en boerderij

[p. 26]

7. De snoeper.

Puk hield niet op met blaffen. Hij was zo'n verstandige hond. Hij merkte zeker, dat er over hem gepraat werd.

Maar toen Gijs het hek openzette en ze allemaal de wei inliepen, werd hij plotseling stil.

Want kijk, daar waren de kieviten weer!... Ze duikelden wild door de lucht. Ze streken soms vlak langs de hoofden van de kinderen.

'Kie-wiet!.... Kie-wiet!'.... krijsten ze telkens weer.

'Het is in orde, hoor!' zei Gijs heel zeker. 'Als er geen ei in het nest lag, zouden de kieviten niet zo druk zijn. Vooruit jongens, zoeken!.... Wij doen, wie het nest het eerst gevonden heeft! En wie het vindt, die mag het ei hebben. Afgesproken?'

Dat vonden ze allemaal goed.

Gijs won het zelf. Hij wist het plekje nog precies.

'Ik heb het gewonnen!' riep hij.



'Het ei ligt er, hoor!'....

Ze kwamen er allemaal verwon-

[p. 27]

derd om heen staan. En ja, hoor!.... Daar lagen in het nest een steentje en een ei mooi naast elkaar. Dat was zo'n grappig gezicht!....

'Wat een domme vogels!' riep Jaap. 'Dat begrijp ik nou niet, dat ze zó dom kunnen zijn! Die zien een steen voor een ei aan!'....

Op hetzelfde ogenblik kroop Puk tussen zijn voeten door. En die was niet zo dom als de kieviten. Hij snuffelde even en hapte toe.

'Jaap, pas op! Grijp de hond!' riep Gijs.

Jaap trok het dier nog terug, maar het was al te laat. Puk had het ei al in zijn bek.

Krak! zei het tussen zijn tanden. Puk likte en slikte en weg was het ei.

'Lelijke hond!' riepen ze allemaal. 'Snoeper!.... Deugniet!'....

Puk kreeg een klap en stoof er vandoor.

Gijs lachte,.... làchte!.... De tranen liepen hem over de wangen. Maar Jaap en Gerdientje lachten niet. Die renden Puk na, de wei uit, de weg langs, het erf op. En daar liepen ze bijna tegen Vader op, die met een koe uit de stal kwam.