De nacht

[p. 7]

Zalgim.

Een rasterwerk omtrok de breedte van de banken,
't Paleis in 't middenperk, en dieren, aan de flanken
Ontwaard, met zerken bek, als dragers eener kaars
Gebeiteld voor het hek: geketende adelaars.
De haven holde uit steen, en in de muren lag
Het overwonnen volk, welks hoofden 't leger kloofde.
De heuvelflank trof wie voorbijtrad met ontzag.

Men zocht ook 't Geulenhof t' ontwijken, en geloofde
Dat licht uit wolken door de lijken in de grond
Verlokt werd, - zwart, als elks verschimmel-kelkte mond.

Een zwerm steekmuggen kermde en huilde om dennen, beuken
En schermgewas: de kuil van branderige reuken,
Waar vogelen, verstrooid als kleine menschen, dood
Het bermgras dekten, dicht omneteld en bestrood,
Waar niets kon storen, waar geen voet op 't stadspad knerpte,

[p. 8]

 

Noch dag, noch sterren met hun smartelijke scherpte

 

Door 't groeisel drongen; waar de vloed weerklonk, met schaven

 

Op rotsgrond; waar al 't leven zonk, in gas begraven,

 

Of louter 't grollen klonk van 't roffelende koor

 

Dat rottenis en dood bezong, de tijden door. -

 

 

 

De nacht was diep, hoezeer een held're bries de schepen

 

Had uitgedreven langs de zeebocht, aangegrepen

 

En wiegend, wijzend over 't sop.- Een dam kwam op

 

En schiep voor 't schijngewelf geluideloos galop.

 

De wereldstad verkromp van spanning, want langs reten

 

Streek roode weerschijn over 't veld, en 't ongemeten

 

Uitspansel ademde geheimenis: een muur

 

Van worstelingen, die verhongerde naar vuur.

 

Een ster brak over-werkelijk de vracht; de volken schreiden.

 

Zij zagen met gedreun de gansche lucht zich scheiden

[p. 9]

 

In helften, die terug zich wrongen - horizon

 

Tot horizon, - één slag, die waggelend begon.

 

 

 

Verschroeide schepselen uit verre streken konden

 

Van de gevallen vlam nog stamelen, maar vonden

 

Een schaarsch geloof, dewijl men hen waanzinnig dacht

 

Na d' alverwoestende duw van een raadselkracht.