De nacht

[p. 25]

De Verdwenenen.

Terwijl de negervorst zijn hut kwam uitgetreden
Zag hij een speer zijn borst bedreigen van beneden.
Hij week. Doch 't wapen trof, en stervend zeeg hij neer.

De koningsvrouw beval haar slaven tot verweer
Te stormen, eer 't getal des vijands mocht vermeeren.

Zij zond hen langs 't moeras, met plaggen hoog bebrugd,
Vol resten van een oud of uitgeroeid gehucht.
Zij wachtte gansch de nacht vergeefs hun wederkeeren.

Ternauwernood had zij in 't zwart een vorm ontwaard,
Doch met verbroken kolf lag nog de lans ter aard,
En gansch de nacht was geen gerucht of straal t' ervaren.

Zij zond, zooras de morgen daagde, legerscharen.
Die zochten d' afgedwaalde dienaars vruchteloos,
Tot een van hen als gids een weg door 't oerwoud koos.

[p. 26]

 

Hier vond men, deels ontvleesd, veel schedels vastgeslagen

 

Aan spiesen, welke in d' aard verworteld, als op schragen

 

Verrezen. - Om hen heen, met angels diep in 't hart,

 

Lag heel 't gezochte heir, van aangezicht verstard.