Verzen

[p. 29]

[De regen]

DE REGEN strijkt over het lage dal.
Tegen de hellingen breekt zij uit en huivert
doorzichtig als met stroomend wit kristal
dat donkre boogaards, zwarte tuinen zuivert.

Uit vochte middagstilte wast de zon
die tusschen buien door kortstondig schijnt
op het verweerde dorp, de kerk, de bron
voor zij in avondschemering verkwijnt.

Langs de oude paden glooit het land verlaten:
flauwe heuvels, aarzelend struikgewas,
met sluike wilgen naast een looden water
en smalle korenvelden tusschen gras.

Verstrooid en eenzaam bloeit
hier enkel nog de giftige papaver
bij teedre boekweit, hoog geschoten klaver
en 't graan dat uitwiegt, donker en vermoeid.

Maar reeds begint de standaard van den nacht
te waaien van de blauwe regenkimmen;
langzame grillig gele wolken klimmen
en de betrokken maan verschijnt op wacht.