Jan Harink. Episode uit den worstelwedstrijd tegen Spanje

[p. 111]

Besluit.

De victorie van Alkmaar, gevold door de overwinning op de Zuiderzee, wekte de hoop weder in de harten der vaderlandslievende Nederlanders. En ze was ook een keerpunt in de geschiedenis van den tachtigjarigen worstelstrijd; wel moest er nog menige kamp worden bestaan, wel volgden er nog vele bange dagen en scheen de toekomst nog dikwijls hopeloos donker, maar Alkmaar had doen blijken, dat Spanje niet onverwinnelijk was en dat gaf moed aan hen, die reeds wanhoopten.

De Waterlandsche Geuzen bleven zich dapper weren; in 't volgende jaar sloegen ze zegevierend de Spanjaarden terug, die het IJ waren overgestoken en in Waterland brandden en moordden. Gerrit de Fries en Joost Florisz waren onder de strijdenden; de eerste vond er als zijn vriend Harink den heldendood door 's vijands kogels en werd door zijn makkers te Westzaan begraven. Ook 't Oude Hoen, dien ge u nog wel zult herinneren, vond in dien strijd den dood. Joost Florisz bleef gespaard en keerde terug naar Hoorn, waar hij, zoolang zij leefde, voor Harinks

[p. 112]

moeder, als een liefhebbende zoon was. Zijn moed en bekwaamheid in den strijd deden hem later opklimmen tot den rang van hopman en in menig gevecht was hij de zijnen tot een voorbeeld en de Spekken tot een schrik. Mogelijk, dat ik u later wel eens vertel van zijne verdere lotgevallen.