De fûgel fan Oegel

[p. 34]

VIII Sjong en win in auto.

‘Hwer stiet myn taffeltsje,’ ropt de professor, ‘jimme soene in apart taffeltsje foar my delsette.’ It wurdt al brocht. Mei fiif stuollen foar de femylje Oegel.

‘Dan kinne wy nou los,’ ropt de foarsitter, wilens er mei in greate hammer op 'e tafel slacht. ‘Wy sette út ein mei de douwen.’

Stik foar stik wurde de douwen bisjoen en bitaest. De jury hat it tige drok. De dou fan Bouke Abma út Nesthuzen kriget de earste priis - 127 punten. Dan komme de hinnen oan bar. As de kanarjes en papegaeijen ek west ha, stiet de dou fan Abma noch op 't foarste plak. De hear Abma makket him net bliid... de auto wint er dochs net, op syn heechst in medalje.

‘Nou woene wy graech de fûgel fan de hear... o... pp... pardon... fan de “weledele” hear Oegel hjir ha,’ stammeret de foarsitter, ‘of moatte wy by jo komme...’ Professor Oegel stiet al foar de jurytafel.

It duorret wol in healûre. De minsken wurde ûnrestich, se wolle nei hûs... 't is itenstiid... en der is foar har dochs gjin auto to winnen.

Einlings giet de foarsitter oerein, brimt trije kear, slacht seis kear mei de hammer op 'e tafel en ropt: ‘Stilte!’ Dan giet er fierder: ‘Hjirby haw ik de greate eare de earste priis fan dizze totoanstelling ta to kennen oan... ‘Hou,’ ropt master ‘wy binne der ek noch!’

De lju witte net, hoe't se it ha. Hwat wol dat mantsje... As der ien bigjint to laitsjen duorret it net lang of de hiele seale skatteret it út. ‘Hahaha... dy man tinkt dat er moaijer fûgel hat as professor Oegel.’ Master seit neat. Mei de kouwe yn 'e hân set er nei de jurytafel ta.

[p. 35]

‘Asjeblyft,’ seit er, ‘de fûgel fan Tseard Anema út Boskgea.’ ‘Och heden,’ komt de professor, ‘ha wy jo hjir ek? Ik wist net dat jo hinnefokker wiene.’

Tseard wurdt lilk. ‘'t Is gjin hin’, ropt er. Hwat tinkt dy professor wol. Al is har fûgel dan op gjin stikken nei sa moai as de professor sines, in hin is 't net.

‘Ik woe graech witte hoefolle punten myn fûgel hat,’ giet de professor fierder. Hy is master al forgetten.

‘Twahûndertfiifentritich,’ is 't andert fan de foarsitter, ‘en tige lokwinske mei dit resultaet. Safolle punten hat in fûgel noch nea helle en sil nei myn tinken ek nea ien helje.’ ‘Dêr tink ik oars oer,’ oppenearret master him en lûkt de doek fan de kouwe!... Stilte!... Wol in kertier! Dan stammeret de professor: ‘Hwer ha jimme dy wei?’ Hy is like read as de bûsdoek, dêr't de foarsitter him it swit mei fan de foarholle faget.

Tseard en Yfke witte net hoe't se it ha... is dit har fûgel?... Dat kin net!... It bist is like moai as de professor sines. Read, blau, giel, oranje, goud, sulver... en gean samar troch, alle kleuren hat er... Hoe kin dit? ‘Soene jim dizze fûgel efkes karre wolle,’ freget master, ‘wy wolle aenst ek wer ris nei hûs.’

Mei reade hollen giet de jury wer oan't wurk. It swit stiet Tseard yn 'e hannen... Soene se dochs de auto winne...?

Einlings giet de foarsitter wer stean. Folle seit er net. Allinne: ‘De fûgel fan Tseard Anema - twahûndertfjouwerentritich punten.’ Nou wurdt master lilk. ‘Dit giet net earlik om en ta,’ ropt er, ‘uzes is like moai as dy fan Oegel.’

[p. 36]

‘De jury bislist,’ seit de professor, ‘it spyt my foar jo, mar ik haw de auto.’

‘Mar sjoch dan,’ ropt master, ‘minsken, sjoch dan... uzes is neat minder... sjoch dan.’

‘It skeelt ek mar ien punt,’ seit de foarsitter.

‘En de auto!... Sjoch nou ris... is dat bist fan de professor...’

‘Dat bist?!?!’ De professor wurdt pears fan lilkens. ‘Witte jo wol hoefolle dy fûgel kostet?’

‘Likefolle as uzes,’ anderet master. Aenst bigjinne se noch to fjochtsjen, tinkt Tseard. De foarsitter hammeret de tafel binei yninoar. ‘Stilte!... Mei ik efkes stilte!... Asjeblyft!! fiif menuten mar!... It oardiel fan de jury stiet fêst... earste priis - professor Oegel mei lof fan de jury. Twadde priis - Tseard Anema...’

‘De lof meije jimme hâlde,’ ropt master, ‘yt dy snein mar op. Kom mei jonges... wy geane nei hûs... en komme hjir nea wer.’ O, hwat is dy man lilk... de lju binne der stil fan. En dan... as hie de fûgel der op wachte... bigjint er to sjongen... to sjongen... in nachtegael allyk. Sels de oare fûgels binne der stil fan. As er einlings nei in hege triller ophâldt, wiist de foarsitter alhiel forbjustere op de fûgel fan professor Oegel en freget: ‘Kin dy fan jo dat ek?’

De professor skodhollet.

‘Dan moatte wy hjir nochris 50 ekstra punten foar takenne. It totael fan de fûgel fan Tseard Anema komt dus op...’ ‘Twahûndertenfjouwerentachtich,’ ropt Tseard. ‘En de auto,’ ropt Yfke.

‘En de lof fan de jury,’ ropt master.

[p. 37]

[p. 38]

De fûgel sliept. Hy hat syn wurk dien.

Professor Oegel set sûnder dei to sizzen ôf. Mei syn fûgel, syn frou en syn bern. Nimmen lit him út.

Fan de foarsitter krije master-en-dy de kaikes fan de auto. ‘Jimme kinne him yn de garaezje helje,’ seit er. Master fûstket freonlik mei de jury en ek Tseard en Yfke jowe in hân. ‘Dizz' jongkeardel hat de auto woun,’ seit master en triuwt Tseard nei foaren. Alle lju hantsjeklappe en sjonge: ‘Lang zal hij leven.’ Tseard wit net hoe't er it hat.

Op 'e gong is 't earste hwat Yfke freget: ‘Hoe kaem ús fûgel sa moai?’

‘Sstt,’ flústeret master, ‘dat fortel ik jimme aenst wol. Earst krije jimme noch in fleske prik fan my.’ ‘Twa prik en in pilske,’ seit er tsjin de kastlein, ‘en ik woe graech even skilje.’ ‘Hwer hinne,’ wol Yfke witte. ‘Nei Futsje finne,’ is 't andert. Mear komme se net to hearren.

‘Sa,’ seit master efkes letter as er út de telefoansel fan kafé Borrelsma komt, ‘dat is dat! De frachtrider hellet ús fytsen aenst op.’

‘En wy dan?’ freegje Yfke en Tseard tagelyk.

‘Wy ride yn Tseard syn auto nei hûs.’

‘Heit moat net sa flau dwaen,’ akselet Yfke tsjin, ‘heit kin net iens ride.’ ‘Dêr wurdt foar soarge,’ laket master, ‘wachtsje mar ôf.’

As de kastlein der efkes út giet, freget Tseard gau: ‘Hat master de fûgel opferve?’ Master moat laitsje. ‘Dou hast it troch,’ seit er, ‘ik ha juster de hiele joun mei him dwaende west. Is er net moai wurden?’

‘Wie heit net bang dat de jury it sjen soe?’ freget Yfke.

[p. 39]

‘De jury? Dy wie sa yn 'e beane troch de fûgel fan Oegel... dy seach neat mear.’

‘Ja, mar dat wist heit fan tofoaren net.’

‘Men moat ek hwat aventûrje yn 't libben,’ wol master ha, ‘oars wurdt it forfelend.’

‘Mar 't is gemien,’ hâldt Yfke fol.

‘Bring de kaikes dan mar nei de professor,’ seit master en leit se foar Yfke op 'e tafel del.

‘Né,’ ropt Tseard, ‘dan hied er my dy “grote beloning” mar jaen moatten.’

‘Sa tink ik der ek oer,’ seit master en yt noch in broadtsje op.