De fûgel fan Oegel

[p. 55]

XII Omke sil helpe.

De memmen stean foar 't rút. Se binne bliid ta dat se allegear wer soun en wol thús binne. De forhalen wurde nochris út 'e doeken dien en foaral omke freget har it himd fan 't gat oer de dieven en de fûgel. Muoike kin der net by dat sa'n fûgel in auto winne kin. ‘Ik haw ús parkyt leaver,’ seit se. Master glimket en Tseard en Yfke kinne har mar amper goed hâlde. Muoike moast ris witte hoe moai er juster wie.

‘Ik wol der ris hinne,’ seit omke dan. Se sjogge him allegear forheard oan.

‘Hwer hinne?’ wol muoike witte.

‘Nei dy professor.’

‘Hwannear?’

‘Nou, fuortdaliks’

‘Komst der dochs net yn,’ seit master, ‘se lieten plysje Pakstra ek op 'e stoepe stean.’

‘Ja mar,’ anderet omke, ‘ik gean ek net troch de foardoar. Ik wol de saek fan efteren ris bistrune.’

‘Yn dyn sneinske klean?’ beart muoike.

‘Der leit noch wol in âld broek yn 'e auto.’

‘Op snein yn dy âld broek!’ beart muoike wer.

‘'t Is ek nea goed,’ fûteret omke Douwe. ‘'t iene is to nij en 't oare to âld. Mar ik gean al.’

‘Meije wy mei?’ freget Tseard.

‘Né,’ anderet omke, ‘se kenne jimme en ha dan fuort yn 'e gaten dat it gjin suvere kofje is. Ik bitink wol in smoesje om der yn to kommen.’

‘Earst mar ite,’ tinkt masters juffer, ‘de dei is noch lang.’ Mar dêr wol omke neat fan witte.

‘Ik sit fol kofje,’ seit er, ‘ik hâld it wol in skoftsje út.’

[p. 56]

It stiet Tseard mar min oan dat er mei heit en mem nei hûs moat om iten, mar masters juffer hat gjin rekken hâlden mei iters.

‘Jimme komme nei iten fuort mar wer,’ seit se.

Om twa ûre binne se dan ek allegaar wer presint op omke nei dan. Kaem er mar...! It duorret muoike ek lang genôch. ‘Se kinne him wol opsluten ha,’ ornearret se.

‘Dat falt hwat ta,’ anderet master. ‘Douwe is mânsk genôch, dy lit him net opslute.’ En dêr hat master gelyk oan hwant om trije ûre stapt omke soun en wol út syn auto.

‘Sa, dat is dat,’ seit er, en lit him noflik yn in stoel falle. ‘Nou earst in pantsje sop.’

Ek dat noch! En se hawwe al sa lang wachte. Mem Hoekstra bringt sop en komt dan ek noch - Yfke kin har wol forgrieme - mei pudding oansetten. Dy greate minsken! Mar einlings is omke dan dochs sa fier.

‘Ik bin fuort efterom riden,’ bigjint er. ‘Dêr hiene dy lju in hiele greate tún mei in heech stek der om hinne. It wie to heech foar my om der oer to klimmen...’

‘Hie my dan ek meinommen,’ ropt Tseard.

‘Ssstt,’ sizze de oaren.

‘...en ik moast dus wol troch de foardoar,’ giet omke fierder. ‘In lange fint die iepen...’ ‘Dy kenne wy,’ seit master, ‘kaemst der net yn fansels.’

‘Lit my nouris útprate,’ fûteret omke, ‘ik kaem der wol yn. Ik ha tige freonlik frege oft ik in fuotbal, dy't myn soan yn 'e tún skopt hie, der út helje mocht.’

‘En wy ha net iens in soan,’ seit muoike.

[p. 57]

‘Dat kin dy man oan myn noas net sjen. Hawar, it mocht! Dy lange fint gie wol mei fansels. En hy mar sykje...! Wilens er socht haw ik de saek dêr ris goed opnommen.’ ‘Wie de professor der ek?’ wol Tseard witte.

‘Dat wit ik net, mar ik haw wol praten heard. Der wiene lju yn in skuorke dat efter hûs stiet.’

‘Koest net sjen hwa't dêr wiene?’ freget master.

‘Né, oeral siet swart papier foar de ruten.’

‘Dat doocht fansels net,’ seit muoike, ‘hokfoar lju ha nou swart papier foar de ruten.’

‘Is dat alles?’ freget master.

‘Ja, wy koene fansels gjin bal fine en ik koe der gjin uren bliuwe. Dy lange fint frege myn adres en hy soe de bal stjûre as er him foun.’

‘Dus, ien mei oar witte wy noch neat,’ ornearret master. ‘Dit haw ik al,’ seit omke en smyt in kaei op 'e tafel. ‘Dit is de kaei fan de túndoar.’

‘De túndoar?!’

‘Ja, yn dat hege stek sit in doar. Dêrtroch kin men efterom komme. Hwa giet fannacht mei?’

‘Ikke,’ roppe Yfke en Tseard.

‘Jimme?’ seit masters juffer. ‘Lytse bern hearre nachts to sliepen. En soks is greatminskewurk.’

‘En 't is ek gefaerlik,’ seit frou Anema, ‘ik soe net graech mei wolle.’

‘Ik ek net,’ ropt muoike Martsje, ‘en Douwe kin ek net. Wy moatte aenst wer nei hûs.’

‘Dat hiest tocht,’ seit omke. ‘Ast' nei hûs wolste, sil ik dy aenst wol thúsbringe, mar dizze man is fannacht fan de partij, oars hjit ik gjin Douwe.’

[p. 58]

‘Ik wit hwat,’ seit master dy't it bigreatet om Tseard en Yfke, ‘Douwe en ik geane togearre yn Douwe syn auto en Anema nimt de beide bern mei. Yn Nesthuzen sil ik wol op 'e bern passe en Anema en Douwe moatte de saek mar ris ûndersykje.’

‘Of bist bang,’ pleaget omke Douwe.

‘Heit is net bang,’ ropt Yfke, ‘heit is in skat.’

‘Hy bidjert jimme,’ suchtet masters juffer. ‘Muoike Martsje moat dan fannacht mar op Yfke har bêd sliepe, dan hoech ik ek gjin bêd op to meitsjen.’

‘Kinst my hjir ek wol sitte litte,’ seit muoike, ‘ik krij dochs gjin wink yn 'e eagen.’

‘Mei ik hjir ek komme?’ freget frou Anema, ‘ik doar net heal allinne to bliuwen.’ It mei!

Jouns om acht ûre sette se ôf. Earst ride omke en master fuort, fuort dêrnei Anema mei Tseard en Yfke.

De bern prate as alken. ‘Ik tocht dat jimme wol slûch wêze soene,’ seit heit.

‘Slûch!!’ ropt Tseard, ‘hwa is nou slûch!’

In pear huzen foar it hûs fan de Oegels bliuwe se stean. Master bliuwt by de bern en de twa oare manij u sille de saek ris ûndersykje.

‘As jimme hjir mei in healûre net wer binne,’ seit master, ‘gean ik nei de plysje. Stom, wy hiene Pakstra meinimme moatten.’

‘Dy hie my grif oppakt,’ laket omke Douwe, ‘ik ha ommers in kaei stellen.’

‘Kom nou mar mei,’ seit heit.

‘Foarsichtich hen!’ ropt master noch.

‘Tink dou mar om 'e bern,’ ropt omke werom.

[p. 59]

Tseard fynt it in griis dat er net mei mei.

‘Is de healûre al om?’ freget er efkes letter.

Master laket. ‘Noch mar fiif menuten, jow dy noch mar even del.’ Deljaen... ja wis! Dat is maklik sein, mar hwa kin it?... Tseard net!