De fûgel fan Oegel

[p. 77]

XVII Hald de dief!

Dan bigjint it wachtsjen. Master, heit en Pakstra smoke om 't leven. Tseard en Yfke jowe inoar riedsels op. Hwat moat men oars yn 't tsjuster. Tsien ûre... alve ûre... tolve ûre... neat! Tseard gappet oanienwei. Master heart it en seit: ‘Ik leau, de bern moatte mar op bêd. Tseard kin wol op 't útfanhûzerskeammerke.’

It is Tseard wol goed. Hy kin de eagen mar amper iepen hâlde.

‘Jimme moatte ús al roppe as der hwat bart,’ seit Yfke, ‘oars gean ik net op bêd.’

‘Dat ûnthjit ik dy,’ seit master. ‘Wy moatte ek mar om bar in knipperke dwaen, oars falle wy hjir aenst meiinoar yn 'e sliep. Ik sil earst wol wacht hâlde. As ik myn nocht ha, rop ik Pakstra en dy kin Anema dan wer wekker meitsje.’

In healûre letter heart master immen om 't hûs rinnen. Op 'e teannen rint er nei it rút en sjocht nei bûten. Neat! Soed er him forsind ha? Moat er de oaren ek wekker meitsje? Noch mar even wachtsje. Hy heart ek neat mear... Miskien hat it wol in houn west. Dan fornimt er immen by de efterdoar. Né, nou forsint er him net.

‘Wekker wurde,’ flústeret er en skoddet Pakstra trochinoar. ‘Hè, hwatte...’ seit dy, ‘ik kom der oan Tryn.’ Master glimket. Pakstra tinkt grif dat er thús neist de frou op bêd leit. Anema is ek al wekker.

‘Der binne guods by de efterdoar,’ seit master, ‘hwat sille wy?’

‘Wachtsje,’ seit Pakstra, ‘sadré 't se de keamer ynkomme, nim ik se ûnder fjûr. Forhip,’ seit er dan, ‘nou haw ik myn revolver thús lizze litten.’

[p. 78]

‘Ik haw al in pook,’ seit Anema, ‘en 't boksen haw ik noch net forleard.’

‘As der mar ien is, pakke wy him sa,’ seit master.

‘Miskien is't wol in robot,’ ornearret Anema.

‘Dan hied er al lang yn 'e hûs west,’ seit master.

‘Robots binne hjir net,’ seit Pakstra, ‘alteast net guods dy't ynbrekke.’ Hy moast alles ris witte.

Boppe makket Yfke Tseard wekker.

‘Ik hear de mannen,’ flústeret se, ‘der bart grif hwat.’

‘Se soene ús dochs roppe,’ seit Tseard en draeit him wer om. ‘Dat forjitte se grif. Kom ju, lûk de klean oan.’

Mei in sucht komt Tseard oerein. Hwat in geseur! Hy lei krekt sa lekker. Mar hy is op slach wekker as er master roppen heart: ‘Pak him!!... Anema, pak him!... Pakstra... hwer binne jo?’

‘Ik sjoch him net mear,’ ropt dy, ‘mar hy moat noch yn 'e hûs wêze, hwant ik stean yn 'e efterdoar.’

Yfke trillet der oer. ‘Hwat moatte wy?’ freget se Tseard.

‘Aenst komt dy man nei boppen ta.’

‘Kom mei,’ seit Tseard, ‘nei de souder! Wy moatte op 'e robot en de fûgel passe.’

Under is't stil. Hwat soe der barre?

‘Doarstou nei ûnderen ta?’ freget Yfke.

‘Doarre wol,’ swetst Tseard, ‘mar ik moat op 'e robot passe.’

‘Moatst hjir by my bliuwe hear!’ Yfke har stimke trillet der oer. Wie se mar by mem en frou Anema bleaun. Dan hearre se master sizzen: ‘En dochs moat er noch yn 'e hûs wêze.’

‘Se sykje noch,’ flústeret Yfke, ‘o, Tseard... doch

[p. 79]

hwat.’ Tseard syn harsens draeije op folle toeren. Dan makket er it hok iepen dêr't de robot yn sit en seit: ‘Pak dou de dief ris. En net earder loslitte as dat wy him fêstboun ha.’ It mantsje draeft fuort by de trep del nei de sliepkeamer fan master. Dan hearre se immen hiel lûd roppen fan: ‘Help... au!... help...’

Allegearre stouwe se nei de sliepkeamer en hwat sjogge se dêr? It robotsje hâldt in man sa stiif fêst, hy kin gjin kant út. It is de assistint fan de professor! Lokkich hat Pakstra de hânboeijen net forgetten. Mei in tou wurdt er fierder fêstboun.

‘Lit him nou mar los,’ seit master tsjin it robotsje. ‘Wy kinne it nou allinne wol rêdde.’

Pakstra nimt de man mei nei ûnderen ta en set him dêr op in stoel del.

‘Sa,’ seit er, ‘dy ûntkomt ús net mear. Siz nou mar ris hwat jo hjir moasten.’ De man bliuwt stom.

‘Jo kamen net om kofje tink,’ seit master. De man lûkt oan de skouders.

‘As jo net prate wolle, stjûr ik jo fuort wer nei Ljouwert,’ driget Pakstra, ‘dêr stiet noch in keammerke leech foar in Hogeveen.’

Se kinne sjen dat de man kjel wurdt, mar hy seit noch neat.

‘Dus jo binne de dief,’ seit master.

‘Tink jo mar om jo sels,’ fjurret de man fan him ôf. ‘Jo hawwe ek in robot stellen.’

‘Dat mist jo folslein,’ anderet master, ‘dy is op eigen fuotten nei ús ta kommen. En soene jo my nou sizze wolle, hwat jimme dêr by dy Oegel útspoekje?’

[p. 80]

‘Né,’ anderet de man, ‘nea.’

‘Bring him dan mar nei Ljouwert,’ seit master tsjin Pakstra, ‘hwa't net om lyk wol...’

‘En as ik al praet,’ wol de man witte, ‘litte jimme my dan frij?’

Se sjogge Pakstra oan. Dy is plysje, dy moat bislisse.

‘Né,’ skodhollet dy, ‘dat mei ik net dwaen. Mar it skeelt jo al yn jou straf.’

‘Dat smoesje ken ik,’ seit de man, ‘ik ha jimme faker heard. Nou dan praet ik net.’

Hwat moatte se nou?

‘We moatte de saek mar even oansjen,’ seit Pakstra, ‘ik stopje him earst mar yn 'e sel. Dêr kin er gjin kwea mear dwaen.’ Meiinoar bringe se him fuort. Op Tseard en Yfke nei dan, dy sliepe al wer.