Uit het studentenleven en andere gedichten

[p. 89]

Avondschemering.

Er is een stonde als het licht en het duister,

de glansende gloed en de kille schaûw,

elkander bestrijden in 't hemelsblauw:

heel 't Oosten is reeds grijs en grauw,

en 't Westen praalt nog in purperen luister. -

Zoo komt er in 's jongelings leven een jaar:

nog is de vreugde niet gansch verdwenen,
nog heeft de liefde niet uitgeschenen, -

maar reeds is twijfel en weemoed daar.

[p. 90]

 

Algauw is de strijd ten einde gestreden:

 

de nacht blijft meester; het licht vervloog,

 

als ware 't een schijn die de blikken bedroog.

 

En spottend ontspringen de starren omhoog,

 

en 't vluchtige dwaallicht spookt beneden. -

 

De geest wordt somber; zijn vuur sterft uit;

 

en door de schaduwen die hem omringen,

 

daar komen al de oude herinneringen

 

als door de scheuren eens floersen vooruit.

 

 

 

De starren voeren haar vreugdige dansen:

 

de dwaallichten spertlen in woesten draf;

 

elk dwaallicht wijst hier beneên op een graf, -

 

en het starregeglim steekt treurig af

 

bij de ondergegane zonneglansen. - -

 

De erinringen drukken den geest ter neêr

 

en grijpen weemoedig en knellen het harte...

 

herinnerde smarte is nog immer smarte,

 

herinnerde vreugd is geen vreugde meer.