Uit het studentenleven en andere gedichten

[p. 154]

Aanbidding.

In zangen wil ik haar vereeren;

die schik ik als een krans te gaâr;

dien krans leg ik dan voor haar voeten

en knielend spreek ik dan tot haar:

Gij, die der menschen stem een engel,

die de englenschaar haar zuster noemt,

wier zegevierend alvermogen

door alle monden wordt geroemd;

[p. 155]

 

Gij, wier bevallighedenkrone

 

als een gezegende aster lonkt;

 

wier helder vuur der glansende oogen

 

verlicht, verwarmt, verheft, verjongt;

 

 

 

Ontvang dit oogstje van gezangen

 

dat in een needrig brein ontlook:

 

de vlamme, die gij hebt ontstoken,

 

biedt u de schatting van haar' rook!

 

 

 

Hij klimm' tot U, gelijk de wierook

 

dien op 't altaar de priester brandt,

 

en die tot aan de Godheid opklimt,

 

als heil'ge, geurige offerand!