Gebroken kleuren

[p. 88]

Avondstemming

Het is stil: de blaadjes van den popel trillen slechts

even;

nauw merkbaar beweegt de bonte eschdoorn, be-

weegt de bruine beuk zijn takken op en neer.

Uit de verte klinkt het schreiend blaten van een

geitje, - ik weet niet, waarom het schreit.

Trouwens, ik wil mij ook niet bedroeven over leed,

dat ik niet verhelpen, niet lenigen kan.

Ook een koe loeit met klagend, langgerekt ge-

loei....

Misschien klinkt het alleen maar zoo klagend,
misschien is het juist wel prettig, zoo droevig te

staan loeien in het avondlicht, met een stem, die

de stilte ver door de ruimte draagt.

Ik glimlach.
Er is zooveel vreugde op aarde - ook waar men

die het minst vermoeden zou.

Maar er is ook veel verdriet.
Als er een beetje blijdschap was en een beetje

droefheid, ik zou mij verblijden met de blijden en

weenen met de treurenden.

Maar het lijden is zoo groot, zoo verbijsterend; nog

opzichtiger nu, nog schrijnender misschien dan

anders,

maar het is er altijd, altijd!

[p. 89]

 

Ik zie omhoog en glimlach.

 

Zou ik mij bekommeren om leed, dat ik niet ver-

 

helpen, niet afwenden kan? - dat God in Zijn

 

hand heeft?

 

 

 

Als eenmaal het lijden komt, ook over mij,

 

zoo moge ik gereed zijn, het te aanvaarden.

 

Zoo moge ik de kracht hebben, het te dragen,

 

lichtelijk te dragen,

 

met den glimlach, waarmede ik het lijden van

 

anderen draag.