Iris

[p. 22]

In de duinen.

Ik zit in de duinen en snik,
Ik snik in mijn eenzaamheid,
Dit is de vreugd van dit oogenblik,
Nu alles zoo stil is en wijd....
Dit is de weelde daarvan:
Dat alles zoo wijd is en stil,
En dat ik in eenzaamheid snikken kan,
Zoo veel en zoo wild ik maar wil.