Nieuwe verzen

[p. 27]

Meimorgen.

Hoe ligt de aarde nu zoo blij
In stille voorjaarsvreugd,
Zoo vredig, als verheugde zij
Zich in haar eigen deugd.

De witte wolken glijden in
Het hemelblauw en doen
Hun schaduw zachtkens weiden in
Het gouddoorspikkeld groen.

Het gladgestreken water, dat
Het blauwe luchtgewelf
Weerkaatst, zoo effen en zoo glad,
Als 't blauw des hemels zelf,

Het vee, dat in de weiden graast,
De kleine boerenhof,
Roodstralend door het gelig waas
Van versch ontsproten lof,

[p. 28]

 

De sneeuwig witte appelboom,

 

Die in het bruidsgewaad,

 

Een blijde Meiereinheidsdroom,

 

Verrukt te blozen staat,

 

 

 

De boterbloemen op den grond,

 

De gouden waterkant,

 

Het is of alles slechts bestond

 

Tot sieraad van het land.

 

 

 

Maar hemelblauw en dakenrood

 

En 't vee, en 't groene gras,

 

En 't stille water in den sloot

 

En bloem en boomgewas,

 

 

 

En alles, dat zoo wonderbaar

 

Mijn hart ontroeren doet,

 

Weet zelve niet, noch vraagt er naar,

 

Of 't lieflijk is en goed.

 

 

 

Zoo dan dat schoon zichzelve niet

 

Verheugt - waartoe ontstaan

 

In 't hart, dat vrede en vreugde ziet,

 

En heeft geen deel daar aan?