Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 20]

X.
Boven de aarde.

Ik zit op een eenzamen bergtop

Stil en rustig alleen;

Er drijven witte wolkjes

Gestadig langs mij heen;

Hoog in de rondte verheffen

De hoogere bergen hun top,

Daar liggen de groote wolken

Rustig boven op.

Eens ben ik - voor uren? of dagen? -

Alleen naar boven gegaan,

Het hart met aardsche droefheid

En menschenleed belaan;

En zwoegende kroop ik naar boven,

Een arm, klein menschenkind;

Mijn hart was zwaar en angstig,

Mijn oogen door tranen verblind.

Maar dàt was in vroeger tijden;

Nu zit ik hier o! zoo stil,

[p. 21]

 

Zoo ver van die vroegere wereld,

 

Waaraan ik niet denken wil;

 

Nu voel ik mij kalm en tevreden,

 

Terwijl ik bewegingloos zit,

 

En staar naar de grijze rotsen,

 

Van boven verblindend wit.

 

 

 

Naar rotsen en gletschers en wolken

 

In vreemde verwarring dooreen:

 

De rotsen - verdichte nevels,

 

De wolken - verdampte steen,

 

De gletscher - een weg in de wolken,

 

Die nevel met nevel verbindt,

 

Geen grens waar de steenrots eindigt

 

En de oneindige ruimte begint.

 

 

 

Nu sla ik mijn oog naar de diepte.

 

Daar, waar ik het dal eens zag,

 

De klokjes hoorde klinken,

 

Waar vroeger de aarde lag,

 

Daar drijven nu grijze wolken,

 

Waaruit mijn bergtop steekt,

 

Een stukje tastbare nevel,

 

Die door de ontastbare breekt.

 

 

 

Eens ging ik, - nu lang reeds geleden, -

 

Met droefheid en lasten bezwaard.

[p. 22]

 

Ik kwam uit een andere wereld,

 

Ik kwam van een menschenaard.

 

Nu zit ik hier kalm en tevreden

 

In heerlijke eenzaamheid,

 

Alleen in de oneindige ruimte!

 

Alleen in de eeuwigheid!