Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 33]

XVII.
Storm.

De wind huilt door de boomen

En door de dorre blaan;

De regen valt bij stroomen -

Ik zie het angstig aan,

Hoe ben ik er toe gekomen,

Nù naar het bosch te gaan?

Mijn ziele was onrustig

Door menig dwaze gril,

In huis was alles rustig,

Het was er onhoudbaar stil -

De regen stroomde lustig

En lokte mij tegen mijn wil.

De statige beuken en linden,

De eiken, oud maar dwaas,

Ze spelen met de winden,

Zoo uitgelaten dwaas!

Zij schijnen het prettig te vinden,

Dat oorverdoovend geraas.

[p. 34]

 

De wolken zien beneden

 

Het woeste, dolle spel.

 

Ze speelden wel gaarne mede,

 

En werpen daarom snel

 

Een bliksem naar beneden,

 

Een lichtstraal, kort en schel.

 

 

 

De boomen schrikken even,

 

Als door het licht verblind,

 

Ze luisteren, ze beven,

 

Één oogwenk zwijgt de wind,

 

Tot weer het dolle leven

 

Met nieuwe kracht begint.

 

 

 

De winden vliegen en draaien,

 

En breken wat hen stuit,

 

De takken zwiepen en zwaaien -

 

De wolken lachen luid,

 

Hoog boven het woeste lawaaien,

 

Hoor ik hun donderen uit!