Verzen (onder ps. Una ex Vocibus) (1900)

Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

(1900)–Jacqueline van der Waals– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 40]
XXI. Alpenbloemen. Ik klom in d'ochtendschemer langzaam tegen Het voetpad op, dat mij naar boven leidde, En dat mij toen, langs onbekende wegen, Gebracht heeft bij een kleine alpenweide. Een hooge, steile rotsenmuur omringde Het frissche plekje, dat mijn oog verblijdde Met overvloed van bloemen, en ik ving de Zoet-zoele geuren op, die tot mij kwamen, Mij welkom heetend, als een vreemdelinge. En alle bloemen groetten mij, zoodra men Mij had bespeurd, en bogen op hun stelen, En sommigen reeds kende ik bij namen En anderen van aanzien, maar ook velen Zag ik dien dag voor 't eerst, en zag ik nimmer weder. Zij vroegen mij, hun vreugd dien dag te deelen,
[pagina 41]
En zwijgend dankend zette ik mij neder. Ik koos een steen tot rustplaats, en verheugde Mij stil op bloemenwijze in het teeder Mij streelend windje; 'k dronk met lange teugen Bedwelmend zoete geuren. 't Licht der zonne Liefkoosde mij en kuste mij vol vreugde. En toen ik daar zoo rustig zat, begonnen Mijn oogen om zich heen te zien, daar stonden De ganzebloemen, die mijn liefde wonnen Dien lentedag op onze lage gronden, Toen ik in schitterende, witte scharen De reine, slanke bloemen heb gevonden. De lange stelen droegen fier de zware Bloemhoofdjes, die vol rustige gedachten En onbewust van eigen schoonheid waren. Ook gele anemonen, en de zachte Lichtgele bergpapavers. Zij verheffen Sierlijk de fijne kopjes, en ze trachten Nog steeds naar meerder mooi, maar ze beseffen De reinste vreugde niet. Ook op die weide Stonden vergeet-mij-nietjes, die hun effen
[pagina 42]
Klein leventje doorleefden, stil bescheiden, Maar zonder iets te zijn of te bereiken, En ronde gele trollen, door het blijde Zonlicht vergeefs gekust; de winden strijken Vergeefs langs bleeke, steeds gesloten blaren, Maar in 't gevoelig hartje woont een rijke, Een groote schat van liefde: zij bewaren Een droef geheim, beschaamd en trotsch, en vreezen Aan wind of zon hun leed te openbaren. Toen trof een donkre gloed mijn oog, en deze Kwam uit een klein rood bloempjeGa naar voetnoot1), en dat geurde Zóó sterk en zoet alsof het heet zijn wezen In geur en kleur uitstroomen liet. Ik beurde Het niet omhoog, maar bukte mij ootmoedig Voor 't nietig bloempje neder en het kleurde Nog dieper incarnaat, alsof het bloed zich Als geurend liefdeoffer wilde geven, Een beeld der liefde Gods, die overvloedig Zich uitstort over allen: wie zijn leven Verliezen wil, die zal het leven vinden. - Toen richtte ik mij op, en zie, daar neven
[pagina 43]
Wit wollen edelweisjes, de verblinden, Die al hun blijde bloemenvreugd verkochten En menschenlof en menscheneer beminden. Wee hunner, die naar aardsche glorie zochten, Onsterflijkheid verlangend van de aarde! Mijn handen, zwak door medelij, vermochten Hun wensch hun niet te weigren en vergaarden De doode bloempjes, dood reeds voor ze stierven, In 't roode reisboek, waar ik hen bewaarde Als in een graf. En in gedachten zwierven Mijn oogen voort langs trotsche, wit gekleede, Hoogslanke lelies, die den roep verwierven Van groote reinheid, en langs blij tevreden Hel-gele boterbloempjes en violen - Niet zulke, die, verloren in gebeden, In 't schaduwzwart van vochtig gras verscholen, Een zoeten geur van heiligheid uitzenden, Maar sterke, rustige, die onverholen Hun levenslust en levensvreugd erkenden - Toen, plotseling met zoete vreugd ontmoetten Mijn oogen orchideetjesGa naar voetnoot1), die ik kende
[pagina 44]
En liefhad; en met blij herkennen groetten De blank ivoren bloemen mij, hun zachte Herinneringsgeur vervulde mij met zoete, Uit leed geborene weemoedsgedachten: O! donkre nacht vol zwarte menschenweeën! O! droefste nacht dier droeve zomernachten! O! zomernacht vol geur van orchideeën! - Zoo zat ik lang, verloren in mijn droomen, En willoos, op de kalme droefheidszeeën Liet ik mij doelloos drijven, want mijn loome Gedachten waren zwaar door geur bevangen, En traag, om tot de bloemen weer te komen. Ten laatste werd ik wakker, door de bange, Verlegen stemmetjes der teergebouwde Silenes, die de kopjes lieten hangen, Bedeesd en sierlijk, en der lieve, blauwe, Heel jonge gentianen, die met oogen Vol liefde en vol kinderlijk vertrouwen Opzagen naar haar zusters, die met hooge. Roodbruine en gele bloemen pronkten, trotsche Verwaande bloemen! En daarboven vlogen
[pagina 45]
De teere, blauwe akeleien, tot ze Moe van het fladderend genieten, even Zich rustend nederzetten op de rotsen. - Ik kan niet alle namen wedergeven Der bloemen die op deze weide waren. Stil zat ik op den steen en leefde 't leven Der alpenbloemen mede, door mijn haren Ging 't windje, dat van bloem tot bloem zich spoedde, Mijn oogen dansten met de lichte scharen Van zonnestralen, tot ze vreugdemoede Zich langzaam sloten. Toen ik weer ontwaakte Viel reeds de avond. Droomend zag ik, hoe de Vermoeide zonnestralen 't spelen staakten Om langs de rotsen naar omhoog te glijden. Maar toen de avondwind mij huivrig maakte, En ieder bloempje goeden avond zeide, En knikkend met haar kopje mij gegroet had, Begreep ik, dat het tijd werd om te scheiden. Ik daalde haastig langs het steile voetpad.	voetnoot1) Orchis vanillée. voetnoot1) Platanthera.

Vorige Volgende