Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 7]

Van de aanvaller geen spoor

[p. 8]

[Verschrikkelijke winter (1975)]

Reisverslag

Toen de tijd van de grote moeheid
was aangebroken
Mist en regen een grauwe kraag
om zijn nek vormden
Dorre wind in het hoofd blies en
de asbakken voller en voller werden

Sprongen uit zijn mond de vergeten
kakkerlakken van een oud heimwee

Gedurig turend dwongen ze tot een spreken
waarin de jaren verschrompelden

Tot kroos, schilfers hoofdhuid

Humus

[p. 9]

2

 

De veenbedding had de voetzolen gesleten,

 

gelooid tot zwart

 

 

 

Het zand het gehemelte aangetast,

 

de klei het hart gesloopt

 

 

 

De zon was een herinnering geworden

 

aan een verstuurde ansichtkaart

 

 

 

Tevergeefs was het reizen naar de stranden

 

waar zee niet meer benoembaar was

 

 

 

Niets meer herkend werd,

 

alles leegliep

[p. 10]

3

 

Toen dan de tijd van de grote moeheid

 

was aangebroken

 

 

 

De letters van het alfabet als stuk-

 

geslagen kalk ronddreven

 

 

 

Hij als een weekdier in vervuild water

 

rondzwom

 

 

 

Sloot hij zich op in de schelp

 

van zijn schedel

 

 

 

Waar het kloppen minder,

 

de stilte groter werd.