Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 17]

Reiziger verkreukeld in regenjas

De zichtbare lijnen die topografie in zich bergen
vertrekpunten aangeven
aankomsten schuilhouden
omgekeerd heimwee verstoppen
in tickets en treinkaartjes

Het verleden dat niet te beschrijven,
te bespreken, te noemen is

Rolverdeling die nooit afgesproken op tafel komt,
zich aandient als klimaat van warmte of regen,
natte moesson of klamme hitte van lijven

Tijd die zich vastzet in de knopen van het schip,
- afvaart en roergang -

Waar ben ik? roept de reiziger,
verkreukeld in regenjas?

Ik kan aan afspraken geen tijd passen,
aan landen geen zee
aan muziek geen bloemen
aan tranen geen huilen.

En de reiziger plakt tegen de huid van het schip
Voelt het ijs kruien, roept om drank
Weet dat de winter blijft duren

Dat aankomst thuiskomst moet worden
Nestelen in voor- of achtertuin
tussen de slakken en laag groen

[p. 18]

 

Mits de passer draaibaar blijft

 

niet in hout of onderliggende kaarten haakt

 

 

 

Zich blijft verplaatsen van tijd tot tijd

 

Weer na weer

 

 

 

Een dood peukje sigaret, een puntje gloeiende as

 

dat kilometers aflegt

 

 

 

Omdat niets te vinden,

 

dat niets te vinden, dat niets meer vindt

 

 

 

Een onvolledige schaduw van kaartkennis,

 

gesplitst door zee of meer.