Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 78]

[Zeeschappen (1981)]

Droom, in tijd van de gejaagde drieluik met epiloog

Droom, in tijd van de gejaagde:
het tegenlicht van zijn rennen
het zoemen van zijn stem in het
tweevoud van een verkreukelde krant

De bladeren die niet vergaan,
de voeten die plakken aan de grond
de stem die nooit meer terugkaatst
de pen die wit op wit krast

De schrikbeelden, deze, tegen de
droom, de tijd gejaagd, de vluchtende
die zich inhaalt, een stok in water
de gescheurde foto op de vloedlijn:

[p. 79]

2

 

Je stem, hoe je die vergeten kunt: zwijg-

 

zaam rukt men op, men knipt door het beeld

 

hij zwaait naar de bomen die in flitsen

 

verdwijnen tot stilstand, halte,

 

 

 

De kuil die ieder verleden naar boven duwt,

 

de oren aan iedere trilling genaaid, je

 

koude handen in november, slippend door de

 

bochten der seizoenen, met de stem,

 

 

 

Het jaagbare wild van woorden, deze ver-

 

volging van oude jaren, deze bibberige

 

vlekken van de tong, dit lopen tegen de

 

horizon, niemand brengt het rusten:

[p. 80]

3

 

Doodslag vallend over je huid

 

je denkt nog je handen, tastend in

 

ijle lucht, je lippen bewegend boven

 

het gras, de voeten die het zand ploegen

 

 

 

Je roept nog naar de namen van de jaren

 

je brengt je nog in tijden terug, je hoofd

 

raakt de oude korrel en de nek die zich

 

voor het breken opricht, de gejaagde tot

 

 

 

Rust maant en toelicht, de vervolgers

 

tekent met maan, met bloed, met beendermeel:

 

een droom, in tijd van de gejaagde: vervolgd

 

door de eeuwen: de taal van de zwijgzame.

[p. 81]

Epiloog

 

Het spoor dat oplicht, lucide schijnsel

 

van doodslag terwijl mei langzaam voort-

 

kroop, zwijgzame bloesem in de bek en de

 

laatste wolfshond koesterend op haar sterfbed:

 

 

 

Zwijgzaam beest geworden, dat klauwt in

 

het licht, de tanden slijpt in de dag, nog

 

voor de inzet van de zomer de rook ruikt &

 

het been knevelt, dat nog vol herinnering, onrustig

 

 

 

De modder van de winter draagt, een mond vol

 

voering en horizon, verschoten, gebleekt:

 

vooruitspiegeling kaatst het broze hoofd terug

 

terwijl gapingen de pingpong bezweren.