Mijn eerste stap

[p. 47]

De Nachtegaal.

Vogeltjen, uw lieve stemme
Dringt mij door en door 't gemoed.
O! wat zijn toch uwe zangen
Lieflijk, aangenaam en zoet,
Die gij, dartlend in de linden,
– Als een lofzang der Natuur –
In de velden doet weêrgalmen
Bij het eerste morgenduur.

Wen ge in edele verrukking,
Heel de Schepping wakker zingt,
En uw harmonisch geschuifel
Door het ruim der wolken dringt,
Ja, nog hooger opgevaren,
Stijgt tot aan de hemelsfeer;
Zingt gij dan den lof des Scheppers
En de grootheid van den Heer?

Looft gij Hem dan om zijn mildheid
Waar hij de aarde meê bedeelt?
Is het niet om zijne goedheid,
Vogel, dat ge zingt en kweelt?
Ja, voorzeker, lieve vogel,
Daarom is het dat gij zingt
En gij, dartlend in de boomen,
Op de groene twijgjes springt?

[p. 48]

 

Maar nog zoeter zijn de toonen,

 

Krachtiger in melodij,

 

Wen gij, voor een teeder gaaiken

 

Zingt, gezeten aan haar zij;

 

Wen gij uwe minneklachte

 

Uitstort in een zoet geluid:

 

O! dan stijgen hemeltoonen,

 

Vogeltjen, uw bekjen uit!

 

 

 

Zing maar voort, o lieve zanger,

 

Klaagt uw smart, o vogelijn!

 

Eens toch zal de stond verschijnen,

 

Die genezen zal uw pijn;

 

Eens toch zult gij zaalge stonden

 

Slijten met een teedre bruid,

 

En, dan stijgen vreugdetoonen,

 

Vogeltjen, uw bekjen uit!

 

 

 

Lieve zanger, zoete vogel,

 

Zing, dit doet het hart zoo goed,

 

Spring en dartel in de boomen,

 

Kommerloos, met blij gemoed.

 

Maak uw nestjen in de hage,

 

Woon daar zalig en gerust,

 

Als ge eens het heil gesmaakt hebt

 

Dat men u als bruigom kust.