Vaderlandsche historie. Deel 1

XXVII. Sueven, Sclaaven, Wilten enz. slaan zig hier te lande neder.

Onder deeze West-Gothen, bevonden zig ook eenige andere volkeren, als Herulen,

[p. 273]

⁽³⁾ Sclaaven,⁽⁴⁾ Veneten, of Veneden, of Wilten en diergelyken meer^(a). En gelyk sommigen van gedagten zyn, dat de Sueven, die, nevens de Wandaalen, in deeze landen gevallen waren, zig in de Zeeuwsche Eilanden nedergeslaagen, en den naam van Zeeuwen gedraagen hebben^(b); zo is 't ook niet onwaarschynlyk, dat een gedeelte deezer andere volkeren, met de Gothen herwaards gekomen, hier te lande, gebleeven is. Immers eenige Kronykschryvers verzekeren, dat de stad Vlaardingen eertyds den naam van Slaavenburg, waarschynlyk naar de hier te land woonende Sclaaven, gedraagen heeft^(c). Anderen verhaalen, dat de Sclaaven of Wilten gantsch Holland gewonnen hebben^(d). Ook

(3) Prokopius plaatst (de Bello Gotthico, Libr. II. Cap. 26. & Libr. III. Cap. 14.) de Sclaaven benoorden den Donauw. Hy zegt van hen, dat zy, van ouds, eene Volksregeering gehad hebben, en in de zesde eeuwe, den Romeinen, door herhaalde invallen, verscheiden' nadeelen toebragten. Libr. III. Cap. 14, 29, 38, 40. & Libr. IV. Cap. 25.

(4) Tacitus stelt (de Morib. Germ. Cap. XLVI.) de Veneden nog onder de Germanische Volkeren; hoewel hy twyselagtig was, of ze ook tot de Sarmaaten behoorden. Laater' Schryvers spreeken van de Winiden, het zelfde Volk, zo 't schynt, als van eene soort van Sclaaven. Fredegarii Chronic. Cap. XLVIII. Cluverius agt, dat de Landstreek, door dit Volk, bewoond, nog Windischmark genoemd wordt. Germ. ant. Libr. III. Cap. XLIV. p. 682. Zy behoort tot Karniola, en legt aan de grenzen van Kroatie.

(a) Jornandes de Rebus Geticis, Cap. XXIII.

(b) A. Matthaeus de Nobilitate, Libr. II. Cap. V. p. 181.

(c) Chronicon de Trajecto, p. 310. Edit. Matth. in Anal. Tom. V.

(d) Ongenoemde Klerk, bl. 7.

[p. 274]

leest men, in schriften der tiende eeuwe, van eene vermaarde Koopstad aan den mond der Maaze, zo 't schynt, naar deeze Wilten, Witlam genaamd^(e). Misschien hebben de Wiltsveenen, in Rynland, ook hunnen naam naar dit volk bekomen^(f).

De menigvuldige overstroomingen deezer vreemde volkeren deeden het Westersch Keizerryk sterk naar zynen ondergang hellen. Want schoon de West-Gotthen eerlang Gallie, voor een groot gedeelte, verlieten, zig alleenlyk vergenoegende met het bezit van Aquitanie, 't welk hun, by verdrag, afgestaan was^(g); diende hun vertrek, zo 't scheen, alleen om de Overrynsche Germaanen al wederom op hunne oude invallen in Gallie bedagt te doen zyn^(h). Nog meer gelegenheid kreegen ze hier toe, doordien zekere Konstantyn, in 't jaar vier honderd en zeven, door het Leger in Britanje, tot Keizer opgeworpen⁽ⁱ⁾, en sedert met zyne magt naar Gallie overgesteken zynde, eerst wel den Rynkant sterk met Krygsvolk bezet^(k); doch naderhand zyne meeste magt wederom by een gerukt hadt, om de zelve tegen die van Honorius, in Spanje, te gebruiken^(l). Hier kwam eindelyk nog by, dat Gerontius, die voor Konstantyn in Spanje geboodt, dugtende dat men voorhadt, hem zyn Ampt te ontneemen, van Konstantyn af-

(e) Annal. Fuldens. ad annum 836.

(f) Zie G. van Loon Aloude Holl. Hist. I. Deel, bl. 232.

(g) Prosper Chron. ad annum XXI. Hono rii p. 198.

(h) Zosimus Libr. VI. Cap. 5.

(i) Id. Libr. VI. Cap. 3.

(k) Id. Libr. VI. Cap. III. p. 653.

(l) Id. Libr. VI. Cap. 5.

[p. 275]

viel, en de Overrynschen zelf tegen hem ophitste. Zy dan, geenen tegenstand ontmoetende, vielen, aan alle oorden tevens, in Gallie^(m). Konstantyn wist toen geenen beteren raad, dan zyne toevlugt tot zulke Volkeren te neemen, die, met de Romeinen in verbond staande, zyne zyde hielden. Hy zendt dan Edobinchus, een' Frank van herkomst, doch in Britanje gebooren⁽ⁿ⁾, naar zyne Landsluiden, de Franken, om onder hen en by de Alemannen, eenige hulpbenden ten zynen dienste te werven^(o). Doch 't schynt, dat hy, in zyn oogmerk, gantsch kwalyk geslaagd is. Immers men vindt aangetekend, dat Konstantyn zo weinig in staat was om de Gallische volkeren te beschermen, dat sommigen van hun, op hunne eigene veiligheid bedagt, zig de heerschappy der Romeinen t' eenemaal onttrokken, en onderling eene vrye Staatsregeering opregteden^(p).

(m) Zosimus Libr. VI. Cap. 5.

(n) Id. Libr. VI. Cap. 2.

(o) Gregor. Turon. Libr. II. Cap. 9.

(p) Zosimus Libr. VI. Cap. V. p. 657.