XI. Geweldenaaryen der Noormannen te Egmond en te Noordwyk.

De Deenen, naar den Zeekant te rug trekkende, om met hunne Vloot t'huiswaards te keeren, schynen, eer zy deeze Landen verlieten, de baldaadigheden, in Kennemerland en Rynland, gepleegd te hebben, van welken onze laatere Kronykschryvers gewag maaken. Te Egmond zouden zy de Kerk of Kapel, ter gedagtenis van den H. Adelbert gestigt, om verre gehaald hebben. Een Priester te Noordwyk, Jeroen genaamd, en vermaard wegens zyn heilig Leeven, werdt, zegt men, door de Noormannen aangegreepen, deerlyk gepynigd en eindelyk onthalsd(i). Niet ver van hier, werden zy aangetast, door eenige Friesche benden, onder 't geleide der Graaven Gerolf en Tibbold. Omtrent Rynsburg, viel een hevig gevegt voor, in 't welk beide de Graaven sneuvelden(k). Sommigen voegen 'er by, dat de twee Graaven zig, in een Slot te Voorburg, verschanst hadden, 't welk, na hun omkomen, door de Deenen, ten gronde toe, zou zyn geslegt geworden(l). Met deezen stank, schynen de Deenen deeze Landen geruimd te hebben.

+ Doch hunne Schepen deeden den handel-

dryvenden Ingezetenen deezer Landen nog merkelyke afbreuk. Ook was men, in de Lente des volgenden jaars, wederom voor eene landing bedugt. De Zeekusten werden alomme zorgvuldiglyk bewaakt. Doch eerlang kreeg men tyding, dat de Deensche Vloot, door eenen geweldigen storm beloopen zynde, zo veel geleeden hadt, dat 'er naauwlyks eenige weinige Schepen behouden gebleeven waren(m). Koning Horik, zig door deeze schade gedrukt vindende, en den toorn des Keizers dugtende, liet hem, kort hier na, te Attigni weeten, dat hy eenigen der voornaamste zeeschuimeren hadt doen vangen en van kant helpen. Te gelyk verzogt hy, dat hem nu ook de Friezen en Abodriten, die te vooren, in zyn Ryk, eenige verwoestingen hadden aangeregt, mogten overgeleverd worden. Doch de Keizer hadt de Deensche streeken reeds leeren kennen. Horiks verzoek werdt, met verontwaardiging, van de hand geweezen(n).