Siegfried

(1923)–Omer Wattez– rechtenstatus



[pagina 21]
De jager Hoending IN het woud door duistere dreven,Ga naar margenoot+ Dwaalt de drieste jager Hoending. Donkere oogen schieten schichten Naar degenen, die hem naderen. Hardheid ademt 't wilde wezen Van dien ruigen reus der wouden, Naren zoon der Nevelingen. 't Hart vol haat en wrange wraakzucht Tegen 't rustig ras der Welsings, Heeft hij Siegmoends val gezworen, Zal hem tot een kampstrijd dagen, Een gevecht op dood of leven. Hoending is de felste jager In de wouden van het Noorden, En eenieder vreest en wijkt hem. Enkel Siegmoend, koene kamper, Man, zoo moedig als bedreven In het wenden van zijn wapen, Heeft den woestaard nooit ontweken. 't Wekte vreeslijk Hoendings woede, Dat hem Siegmoend trotsch bejegend Telkenmale bij 't ontmoeten. Ginder nadert weer de Welsing, Jong en frisch als 't lenteleven Dat in wouden spruit en sprankelt.
[pagina 22]
Siegmoend staat plots vóór zijn vijand, Die hem stout en schertsend uitdaagt, Schimpend op 't geslacht der Welsings. Koen gaan zij elkaar te lijve Met hun zwaarden, die zij zwaaien, Dreigend naar elkander drillen. Hevig wordt de strijd; doch Hoending Voelt dat hij het kwaad zal krijgen Tegen 't wapen van den Welsing. Siegmoend slingert hem de slagen Ga naar margenoot+ Duchtig toe als bliksemflitsen. Doch er was beslist door d'Asen Dat de Welsing zou bezwijken. Ziet! daar daagt opeens een schildmaagd, Velt haar spere tegen Hoending Om hem doodelijk te treffen, Als, bij donderslag en weerlicht, Wodan uit de wolken neerdaalt, En in 't strijdperk plots'ling toespringt. Weerloos wankelt dan het wapen Van den onversaagden Siegmoend; Weerloos wijkt daarna de spere Van de schildmaagd, en des Welsings Zwaard moet zwichten voor het wapen Hoendings, ondersteund door Wodan. Balming, 't zwaard door hem geschonken Ga naar margenoot+ Aan 't verkoren volk der Welsings Valt in stukken op een teeken. Hoending vlucht verschrikt het woud in; Wodans blikken zag hij bliksemen, Siegmoend vóór zijn voeten vallen, Zonder dat hij hem geraakt had. Diep verslagen staat de schildmaagd Bij het lijk van jongen Siegmoend.
[pagina 23]
Als de heerscher is verdwenen, Plots gelijk hij was gekomen, Wijl nu Fricka's wil volbracht is, Neemt zij straks de beide stukkenGa naar margenoot+ Mede van het zwaard voor Sieglind, Wien zij droef den dood gaat melden Van haar welbeminden Siegmoend. En zij troost de diep bedrukte, Die verstikt in hare tranen; Zegt haar dat zij dra zal schenken Eenen zoon het leven; - eenen Welsing, die geen mensch zal vreezen, Die het zwaard eens zal hersmeden, Balming, in den strijd gebroken Door hem, die het had gegeven Aan den kamper zijner keuze; Met het zwaard de snoodheid wreken Van 't geslacht der Nevelingen; Hunne boosheid strenge straffen; Sterkste boven alle sterken, Vorst der vorsten zijn op aarde. ***Na die woorden der Walkure Wijkt de droeve weduwe Siegmoends Om het lijk haars mans te vinden, Zoekend hem nog eens 't aanschouwen. Vrucht'loos blijft zij ommedwalen. Wodans wakk're speremaagden Brachten Siegmoend in 't Walhalla In de hooge halle der helden, Waar zij omgaan met de Goden, En als koene krijgers kampen; Na ontspanning hunner spieren, Na het drinken van den mede, Kloek een strijdlied laten klinken,
[pagina 24]
Dat zich wentelt tegen wanden En gewelven van 't Walhalla: - Heiha! - hahei! - hojotojo! - Waar veel echo's het herhalen; Duizendvoudig laten schallen 't Lied van golvende geluiden!	margenoot+ Nijd en strijd margenoot+ De Goden wedijveren met de menschen in drift en strijd. margenoot+ Balming breekt door tusschenkomst van Wodan margenoot+ Brunhild neemt de stukken van Balming.

Vorige Volgende

De jager Hoending