Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Marlen]

MARLEN, bedr. w., gelijkvl. Ik marlde, heb gemarld. Een schipperswoord, beteekenende de zeilen met dun touw, hetwelk men kettingswijze door elkander steekt,

[p. 38]

aan de lijken vastnaaijen. Van hier marling (meerling), dun, sterk touw, waarmede men de zeilen marlt; in het fr. merlin, ons marlijn. Het is een voorddurend werkw. van marren, binden, voor marrelen. Zamenstell.: marlpriem, marlreep, marltouw, waarmede men de zeilen opbindt.