Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Meten]

METEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik mat, heb gemeten. De maat van iets nemen: koren meten. Land meten. Met den passer meten. Ik heb het doek gemeten. Figuurl.: haer raetslot, van geen aerdsch vernuft te meeten. A. Moonen. Eighen quaalijk - ende andermans welvaart met gelijken verdriet meetende. Hooft. Meetende naa de vrankheit van het zijne, het hart des koninx. Hooft. Iemand den rug meten, hem af-

[p. 80]

kloppen: en zijn wijf den rug te meeten. A. Harts. Van hier? meter, meetster, in zamenst. gebruikelijk: landmeter, enz. - meting. Voords meetbaar, en de zamengestelde meetkonst, meetkonstenaar (geometra), meetkonstig, meetkunde, meetkundig, meetlijn, meetlood, meetroede, meetstok.

Meten, Isidor. mezssen, Otfr. mezzen, mezen, hoogd. messen, neders. meten, moesog. mitan, angels. metan, deen. maade, zw. mäta, eng. to mete, lat. metiri, sp. medir, gr. μετρειν, hebr. מדד.