Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Mijden]

MIJDEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik meed, heb gemeden. Ook begint men het nu meest gelijkvl. te bezigen: ik mijdde, heb gemijd. Het beduidt, eigenlijk, eenen persoon of eene zaak uit den weg gaan, zich wachten, dat men, met dezelve, niet op eene plaats zij: mijd dien uitstekenden hoek. Iemands gezelschap mijden. In eenen oneigenlijken zin, iets met opzet nalaten en, daarom, de gelegenheid daartoe vlieden: die het kwaad mijdt, zal niet ligt in deszelfs strikken vallen. Het schijnt, dat men gemijdt heeft den naam der Inquisitie te spellen. Hooft. De liefde wil geen bangen afgront mijden. Poot. De zonde mijden. Wederk., zich mijden: ik heb mij

[p. 89]

voor die verleiding zorgvuldig gemijd. Het deelw. mijdend, waarvan mijdendheid, bij Hooft voorkomende. Van hier mijdelijk, hetwelk men mijden kan, mijding. Zamenstell.: vermijden.

Mijden, bij Ker. en Otfr. midan, hoogd. meiden, neders. miden. Het lat. vitare is, door verwisseling van lipletters, hetzelfde woord.