[Mik]
MIK, z.n., vr., der, of van de mik; meerv. mikken. Een tak van eenen boom, als eene tweetandige vork, een paal met twee stompjes: kousen op eene mik droogen. Een schoor, een paal om te stutten; verkleinw. mikje. In het bijzonder, een paal, waaraan men misdadigers hangt, eene halve galg: ick sal hem doen hangen aan een' mick. Huygens. Mik en radt plagh eer te beven voor die zeeplaegh. Vond. Galg en mik zult gij noit op zien rechten. Poot. De mik van eene pomp, anders galg genaamd. Vond. bezigt het voor eenen herdersstaf: met dees gehoornde mik. Mik is ook eene soort van scheepslantaarn.
Auteursrechtvrij