Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nalaten]

NALATEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. na en laten: ik liet na, heb nagelaten. Bedr., na zijnen dood in de wereld achter laten: hij liet eene bedrukte weduw met agt kinderen na. Hij liet zijnen erfgenamen veel goed na. Hij heeft schulden nagelaten. De nagelatene vrienden. Ninus had eenen minderjaarigen zoon nagelaten. Bógaert. Die zoo groot een naam door zijne manhaftigheid bij d' Indianen heeft nagelaten. Bógaert. Overlaten: het schuim der aarde, dat alomme de wrange littekenen van zijne komste naliet. Bo-

[p. 209]

gaert. Figuurlijk, niet doen, verzuimen: ik zal mijnen pligt nimmer nalaten. Die syne weldadicheyt niet heeft nagelaten aen de levendigen en aen de dooden. Bybelv. Oudtijds gebruikte men het ook voor toelaten, toestaan. Onz., met hebben; laten staan: ik kan niet nalaten, u te waarschouwen. Als gy nalaat te beloven. Bybelv. De hand van een eerelijk mensch kan niet nalaaten te beeven. Sels. Doen nablijven: in geschrift heeft hij nagelaten, dat enz. Van hier nalatenis, bij Hooft, nalatenschap, boedel, nalatig, verzuimachtig, nalatigheid, nalating, verzuim.