Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nastellen]

NASTELLEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. na en stellen: ik stelde na, heb nagesteld. Achter iemand stellen, minder achten. Bij Hoogstr. en Kil. komt het in die beteekenis voor. Bij den laatsten heeft het ook de beteekenis van zijne aandacht vestigen, om

[p. 227]

iemand lagen te leggen. In dien zin heeft het de Overz. van den Byb.: doch die hem niet nagestelt en heeft. Doreslaer gebruikt het meermaals in dien zin, in zijne Bybelvert.: wij willen op bloedt loeren, ende den onschuldigen sonder oorsake naestellen. Bij Halma heeft het den zin van namaken.