Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nat]

NAT, bijv. n. en bijw., natter, natst. Van een vloeijend ligchaam doordrongen, of ook slechts op de oppervlakte sterk bevochtigd. Men gebruikt het van water en waterachtige, vloeijende ligchamen, met uitsluiting van olie en soortgelijke vette dingen: met eenen natten doek opnemen. De grond is nog nat van den regen. Nat beregend. Zoo nat als eene kat zijn. Nat maken. Nat worden. Met natte wieken. Poot. Meerminnen nat van vlechten. Vond. Uw brief, nog nat van mijne tranen, ligt voor mij. Met natte wangen treuren. N. Versteeg. In eens Vlietgodts natte

[p. 229]

pruik. Poot. In verdere beduiding: nat weer. Natte dagen. Een nat jaar. Natte zomer, als het veel regent. Fig.: een natte broeder, schertsend, voor iemand, die op den drank verslingerd is. Zoo zegt men ook, in de gemeenzame verkeering: een broeder van de natte gemeente zijn. Van hier natheid, nattigheid. Zamenstell: natachtig, natgierig, genegen tot den drank, nathals, dronkaard.

Nat, neders. nat, natt, hoogd. nasz, dat met het gr. νοτιος, van νοτις, vochtigheid, en dit van νεειν, vlieten, naauw verwant is. In het middeleeuw. is noa een vochtige, moerassige oord, in wallach. notje een vloeibaar ligchaam. Bij de hebr. heet גזה besprengen. Het lat. nare, natare, en misschien udus, behooren hierheen ook.