Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Neef]

NEEF, z.n., m., des neefs, of van den neef; meerv. neven. Verkleinw. neefje. Een woord, waarmede een kleinzoon, insgelijks een broeders of zusterszoon tekennen gegeven wordt. Wijders noemen zulke zoons elkander met dienzelfden naam. Een volle - een halve neef. Verder, een aangetrouwde vriend. Ook draagt een nakomeling uit hetzelfde bloed, hoe lang daarna hij ook leven moge, den naam van neef:

Tot dat uw laatste Neef

Zijne onbestorven kroone aan 't Godtsrijk overgeev'.

L. Trip.

Poot gebruikt het zam. hemelneef: dit lot hun toegekeurt als hemelneven. Het verkleinw. neefje. Bij Kil. heet neef ook verkwister, (lat. nepos) en poetsemaker. Van hier neefschap. Vrouwl. oudtijds nevin, naderhand nift, nu nicht, angels. nefene, nift, hoogd. nefinn.

[p. 269]

Neef, reeds in de negende eeuw, naar den frank. tongval, nevu, bij Stryk. neve, hoogd. nefe, neffe, neders. neve, angels. nefa, neofa, eng. nephew, fr. neveu, alban. nip, lapl. naep. In het hong. heet nap een zwager. De overeenstemming met het lat. nepos, waarvan het ital. nipote en het sp. nieto, is onlochenbaar, schoon het woord, daarom, uit het lat. niet behoeft afgeleid te worden! Beide schijnen, eerder, eenen gemeenschappelijken oorsprong, welken Adel. in na meent te ontdekken, te moeten hebben Meer overeenkomst schijnt het te hebben met het lat. affinis, en het angels. nehwan, adhaerere. Bij Hornegk heet elke bloedverwant nef, neve, new. In de oude engelsche wetten is nief, naif, neif een lijfeigene; doch dit schijnt uit het middel. nativus, dat in die zelfde beteekenis voorkomt, verbasterd te zijn.