Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onderwijzen]

ONDERWIJZEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz onder en wijzen: ik onderwees, heb onderwezen. Dit woord beduidt, eigenlijk, door wijzen of teekens geven, onbekende handgrepen of allerlei vaardigheid leeren; met den vierden naamval des persoons,

[p. 457]

en het voorz. in, ten opzigte der zaak: ik onderwees mijnen zoon in het schrijven. Iemand in het dansen, schermen enz. onderwijzen. Men gebruikte het eertijds, ook voor het enkelv. wijzen: hij sal hem onderwijsen den besten wegh. Doresl. Allermeest gebruiken wij dit woord voor onderrigten, allerlei kennis en verstandige begrippen mededeelen: iemand in den godsdienst onderwijzen. Van hier: het onderwijs; zonder meerv.: het vorstelijk onderwijs. Vond. Voorts: onderwijzer, onderwijzing.