ONORDE, z.n., vr., der, of van de onorde; zonder meerv. Die stand, waarin niets op zijne regte plaats is, maar alles als een bajert door elkander staat, wanorde: schoon 't heelal in d'eeste onorde mogt verkeren. P. Schim. Kon 't nieugeschapen licht de woeste onorde ontdekken. H. Schim. Als oft haar ooit in den zinne gekoomen waar,
[pagina 499]
[p. 499]
zulk' eene onorde in te ruimen. Hooft. Vertrapping van alle regelen en wetten: ende zo men langer marde, alles geschapen (was), tegen zijn' meninge, met groote onorde af te loopen. Hooft. Van on en orde. Van hier: onordelijk (niet onordentlijk), onordelijkheid. Zie ordelijk.
Auteursrechtvrij