Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontberen]

ONTBEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en beren: ik ontbeerde, heb ontbeerd. Iets niet hebben, derven, missen, mangel aan iets lijden, vooral ten opzigt van den aard en de wijs, waarop men hetzelve verdraagt. Men vindt het met den tweeden en vierden naamval: de locht, dier sij doch niet ontbeeren en conden. Doresl. Ook bij Camph. Sij kan van dusend een den maskerlap ontbeeren. Huygens. Dat zijn lof mijn geringe pen wel ontbeeren magh. Poot. Zeldzamer komt het voor verstoken zijn van iets, zonder betrekking op den aard en de wijs, waarop men zich onder dat gemis gedraagt: in 't lang ontbeeren van 't boek.

[p. 513]

Hooft. Daer Recht en Reden kracht en duur ontbeeren, wat ze kermen. Poot. Zoo ick iet in zulk een' volheid mag ontbeeren, 't is uw gezelschap, anders niet. De Deck. Van hier: ontbering, ontbeerlijk. Bij Otfr., Notk. en latere schrijvers luidt dit woord inberan, inberen, erpern, emperen, umberen, embearen, hoogd. entbehren, deen. undväre, zw. ombaera. Het komt van het oude beren, baren, dragen, doen, werken, brengen, voortbrengen. genieten.