Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontdoen]

ONTDOEN, bedr. w., onregelm. Van het onscheidb. voorz. ont en doen: ik ontdeed, heb ontdaan. Voor ontdoen zeiden de ouden ook ondoen. Men gebruikt het voor het tegendeel van doen, veroorzaken, dat iets niet gedaan zij: wat eens gedaen is, kan men nimmermeer ontdoen. Vond. Te niet doen: menigmaal ontdoet een Vorst, wat zijn voorzaat gedaan heeft. Voor den dag brengen, veroorzaken: als dat vyer ontdaen was, in den brand gestoken was. Copybrief van het Amst. mirakel, 1345. Open doen, eene opening maken:

Ende die poerte was beloken,
Die men ondede al t' hant. M. St.

Metten sluetel menze sloot en ontdede. C. v. Mand. Los maken: wat d' eene stont hij hecht, in d' ander weer ondoet. Rodenb. Zich van kleederen ontdoen; ook zich ontdoen. Zich ontdoen komt ook voor in den

[p. 521]

zin van zich ontbinden: alle de beweginge des werelds ontdoet zich in die tsamenparinge. De Brune. Oneig; ontslaan: ik zal er mij van zoeken te ontdoen. Van alle vernedering ontdaan zijn. Verstrooijen, uit elkander jagen, overwinnen: wie heeft Hannibal ontdaen? De Deck. Noijt man so sconen here so sciere sach ondaen. M. St. Ontdaan verklaart L. Meyer door gescheurd, gebroken. Kolyn gebruikt het werkw. ergens voor afbreken: het holten kloister dat ontdede hij.