Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontgaan]

ONTGAAN, onz. w., onregelm. Van het onscheidb. voorz. ont en gaan: ik ontging, ben ontgaan. Eigenlijk, zich van eene plaats verwijderen: hij ontgaat mij altijd, waar ik hem ontmoet. Hij ontging den Markgraaf, die op hem paste. Hooft. In het gaan te voren komen: ik kan u gemakkelijk ontgaan. Oneig.: wanneer eenen man in den slaep het zaet ontgaet. Doresl. Dat is mij ontgaan, dat is mij uit de gedachten geschoten. Op het hooren van die tijding ontging mij het hart. Nu ontging den vijand al de moed. Dat voordeel ontgaat

[p. 527]

mij niet. In engeren zin, eene onaangename omstandigheid ontwijken: een kwaad pogen te ontgaan. Daardoor ontging hij een groot gevaar. Die nauwelijx den roest ontgaen. De Deck. Wat spotter zal de wraak ont. gaan? Eene straf ontgaan. Men gebruikt het ook wederk.: zich ontgaan, zich aan eenige zonde in het openbaar schuldig maken. Men lette hier neevens eens op 't geene, dat zich ontgaan heeft. Hooft. Zich aan iemand in toorn ontgaan, de maat in toorn niet houden. Bij Otfr. ingan en intgan.