Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontnuchteren]

ONTNUCHTEREN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en nuchteren, dat buiten zamenst. niet voorkomt: ik ontnuchterde, heb en ben ont-

[p. 562]

nuchterd. Bedr., iemand, op eene of andere wijs, tot kennis en zelfsbewustheid brengen, nadat hij onmatig gedronken heeft: iemand door gevoelige slagen ontnuchteren. Fig.

Om t' ontnuchteren uw brein

Van zijn' waen - en glorijdampen. De Deck.

Wederk.: zich ontnuchteren, des morgens iets nuttigen. Ook bedr.: zuigelingen, eer ze noch ontnuchtert zijn door 't eerste en voedzaeme uchtentzoch. Moon. Onz., met zijn, na onmatigen drank tot zich zelven komen: hij begint weder te ontnuchteren. Met een nau half ontnuchterd oog, dat, wegens onmatig gebruik van wijn, zich pas opent. De Deck. Van hier: ontnuchtering.