Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontsnoeren]

ONTSNOEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en snoeren: ik ontsnoerde, heb ontsnoerd. Een snoer los rijgen, dat met een snoer gebonden is, los maken: hij ontsnoert den offerbant. Vond. Het hair ontsnoert om 't hooft laat hangen. Hoogvl. Den bondel uwer pijlen ontsnoeren. Poot. Dat aan een snoer geregen is, van elkander doen: de peerels, al zijn ze ontsnoert. De Brune. Oneig., uit elkander drijven, waar

[p. 581]

te voren eene juiste vereeniging plaats had: de eerste geleeden ontsnoert zijnde. Hooft. 't Leger wordt ontsnoerd. G. v. Loon. Los maken, bevrijden van iets, waaraan men naauw gebonden is: die Kristus kerk ontsnoerde van slaafs geweld. F. Halma. Zoo d'eerzucht u van al d' ijdelheên ontsnoert. H. Schim. Van hier: ontsnoering.