ONTVALLEN, onz. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en vallen: ik ontviel, ben ontvallen. Zich door eenen val van iets verwijderen. Eigenlijk, in den deftigen stijl: dat hem het zweert uit zijner hant ontvallen moet. Doresl. Om dat den ring zoo schoon een diamant ontviel. Poot. Oneigenl., plotseling varen laten,
[pagina 595]
[p. 595]
iets kwijt worden: het herte ontvalle geenen mensche om dies wille. Doresl. Ende zijn toeverlaet hem niet ontvallen en is. Doresl. Onvoordachtelijk zeggen: hij heeft zich laten ontvallen, dat enz. 't Welk gelijk geen zondigh mensch zich zoude durven laten ontvallen. J. de Haes. Door een onverwacht onheil van iets beroofd worden, onverwacht sterven: die vrouw is den man te vroeg ontvallen. Uit het geheugen verliezen: ik weet, dat mij geene letter er van ontvallen is. De naem is mij ontvallen. Scriver.
Auteursrechtvrij