Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onverlaat]

ONVERLAAT, z.n., m., des onverlaats, of van den onverlaat; meerv. onverlaten. Een moedwillige, een balddadige vent, een stoute fielt: werpt het brein den wreeden onverlaet in 't godloos aengezicht. Moonen. Ter liefde van dien jongen onverlaet. De Deck. Strak roept een onverlaat. Oud. Van het lemmer van een' onverlaet, nog rookende van 't hart zijns broeders. Hervey.

[p. 627]

Misschien van on en verlaten, dat is niet slappelijk te werk gaan, maar met stoute driestheid voortvaren: of men moest het met ongelaat vergelijken. Tuinman zegt: onverlaat is verbasterd van het Hoogd. unflat, d.i. drek.